Μια σκέψη έκανα. Τι άλλο; Αυτό κάνει ο αποδυτηριάκιας, σκέπτεται. Πουλάει σκέψη. Αυτό είναι το προϊόν του. Δεν έρχεται να σου πεί αυτό είναι τοι σωστό, εκείνο είναι το λάθος. Τι είναι το κάθε τι να το βρει μόνος του ο καθένας. Και για φτάσεις στη δική σου προσωπική αλήθεια, να ξεφύγεις από το ψέμα που προσπαθούν να σε ντύσουν, χρειάζεσαι το κούνημα του μυαλού.
Σκέφτηκα, λοιπόν, ένα διάσημο και καθιερωμένο δεκαετίες φεστιβάλ κινηματογράφου, μια χρονιά να προβάλει μάπες ταινίες. Γινεται ποτέ αυτό; Ποτέ. Στα φεστιβάλ της Βενετίας ή των Καννών και του Βερολίνου θα παιχτούν για πρώτη φορά, πριν από τις αίθουσες σ΄όλο τον κόσμο, διαλεγμένες ταινίες ποιοτικές και ξεχωριστές καταξιωμένων δημιουργών.
Στις διεθνείς εκθέσεις προϊόντων η κάθε πολυεθνική θα προμοτάρει ό,τι πιο σύγχρονο και προχωρημένο. Ακόμα και σ’ αυτή τη μπούρδα την Ευροβίζιον η κάθε χώρα κάνει προκριματικό διαγωνισμό προκειμένου να επιλεγεί η καλύτερη μαλακία τραγούδι. Να, γιατί δεν γίνεται φεστιβάλ κινηματογράφου και η μια ταινία να είναι πιο κάγκελο από την άλλη.
Στο ποδόσφαιρο αυτό δεν ισχύει. Απεναντίας είναι συνηθισμένο σε κορυφαία διοργάνωση να πέσεις σε λούκι. Σε μουντιάλ και ευρώ να βλέπεις παιχνίδι ένα καλό στα πέντε. Ένα που να αξίζει και πέντε ή και έξι που είναι για πέταμα. Υπάρχει, όμως, ”κάτι” που δεν θα παραλείψουμε να αναφέρουμε. Κι εδώ ακριβώς είναι υπεροχή του ποδοσφαιρικού θεάματος! Τι εννοεί ο παίκτης;
Το ματς είναι κακό. Βαρετό. Αργός ρυθμός, μια φάση κάθε ημίχρονο. Κι όμως! Ο θεατής δεν σηκώνεται από τη θέση του, είτε βρίσκεται στο γήπεδο, είτε στην πολυθρόνα του σπιτιού του. Γιατί; Επειδή στη μπάλα δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στιγμή. Όλα να έρθουν πάνω κάτω και ο θεατής δεν θα ήθελε να χάσει την απρόβλεπτη στιγμή.
Στη φώτο, από το 4-2 στο Γερμανία- Πορογαλία.
Διαβαστε ακομα: