Φίλαθλος. Ο φίλος του αθλητισμού. Σωστό; Σωστό. Τότε γιατί αποκαλούνε φίλαθλο τον ποδοσφαιρόφιλο; Ο οποίος δεν είναι ποδοσφαιρόφιλος, οπαδός της ομάδας του είναι. Δεν είναι με το ποδόσφαιρο, ούτε με το μπάσκετ και το πόλο και το χαντ-μπωλ. Θα χαρεί, όμως, αν η ομάδα πετύχει νίκη μεγάλη ή πρωτάθλημα σε κάθε γήπεδο, ποδοσφαιρικό ή όχι. Επειδή είναι με την ομάδα, όχι με ό,τι διαγωνίζεται αυτή.
Κακώς λένε φιλάθλους τους οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας, διότι δεν είναι αθλητισμός το ποδόσφαιρο. Το ότι βγαίνουν αντίπαλοι στο γήπεδο και αγωνίζονται για τη νίκη δεν σημαίνει αθλητισμός αυτό το δρώμενο. Τότε, και η λασπομαχία είναι αθλητισμός. Και η κοκορομαχία. Και το τάβλι. Αγωνίζονται και οι λασπομάχοι, και οι ταβλαδόροι, και τα κοκόρια, και οι χαρτοπαίκτες.
Δυο αντίπαλοι στη μπάρα και ο μπάρμαν αρχίζει και γεμίζει όποτε αδειάζει το ένα ποτήρι μετά το άλλο, ενώ δεν σταματάνε τα στοιχήματα ποιος από τους δύο παίκτες θα κατεβάσει περισσότερο αλκοόλ και θα κρατηθεί όρθιος. Γιατί να μη χαρακτηριστεί αθλητισμός κι ένας τέτοιος ανταγωνισμός;
Ανεξάρτητα αν το ποδόσφαιρο είναι κατά βάση θέαμα εμπορικό και διασκεδαστικό. Καταχρηστικά το λένε αθλητισμός. Πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι να το αποκαλούν ”αθλοπαιδιές”. Γιατί είναι παιχνίδι, όπως το μπάσκετ, το ράγκμπυ, το μπαίηζ μπωλ και σία.
Όποιος βαπτίζει αθλητισμό το παιχνίδι του ποδοσφαίρου, δεν έχει ιδέα τι είναι αθλητισμός. Η άγνοια από τη μια και από την άλλη η σκοπιμότητα έχουν επιβάλει την πλαστογραφία στην καθημερινότητα. Ορμάνε κάτι πρεζόνια και πλακώνονται στο γήπεδο ή σπάνε βιτρίνες και αυτοκίνητα και το αστυνομικό δελτίο τους αναφέρει ως… φιλάθλους. Εφημερίδες ασχολούνται με τις ομάδες απευθυνόμενες σε χούλιγκαν και τις λένε… αθλητικές.
Διαβαστε ακομα: