Φαντάρος. Παρουσιάζεται ο νέος να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα. Υποχρεωτικά. Και βρίσκεται σε θάλαμο του λόχου μ’ άλλους τριάντα ή σαράντα ψάρακες. Όλες φάτσες άγνωστες. Δεν ξέρει ούτε έναν, δεν τον ξέρει κανείς. Κάπως έτσι είναι το σκηνικό την πρώτη μέρα, ίσως και την πρώτη εβδομάδα, στα αποδυτήρια της ομάδας, όταν θα πρωτοσυγκεντρωθούν οι ποδοσφαιριστές εν όψει της νέας σαιζόν.
Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν είναι φαντάροι. Με τη θέληση τους υπέγραψαν συμβόλαιο και δεν κάνουν τη θητεία τους. Τη δουλειά τους κάνουν, όμως για να μπουν στο κλίμα και να αποδώσουν καλύτερα έχουν ανάγκη κάποιον να τους προσαρμόσει στη νέα ομάδα, όσο γίνεται πιο γρήγορα και καλύτερα. Αυτός ο κάποιος είναι ο προπονητής.
Άνθρωπος-κλειδί είναι ο προπονητής. Εύκολα τον εμπιστεύεται ο παίκτης, αλλά αν τον αμφισβητήσει, αν τον απορρίψει, δύσκολα, πολύ δύσκολα να τον ξανακερδίσει ο προπονητής.
Ο παίκτης, ο κάθε παίκτης, έχει ανάγκη τον προπονητή, ακόμα και εκείνον που τον ξεφωνίζει η εξέδρα. Κι εκείνον που τον επικρίνουν τα μμε. Ακόμα κι εκείνον που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού πριν απολυθεί. Γιατί ο παίκτης, ο κάθε παίκτης εξαρτάται από τον προπονητή. Το παρόν και το αύριο του παίκτη, από το αν χρησιμοποιείται και με ποιο τρόπο από τον προπονητή.
ΑΕΚ και Παναθηναϊκός δεν πήγαν καλά και επόμενο είναι να ενισχυθούν με φρέσκο υλικό. Μήπως στο ρόστερ ενταχθούν και δέκα τουλάχιστον μεταγραφές. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Που δεν πρέπει να αισθάνονται επισκέπτες ή τουρίστες στα αποδυτήρια. Αν δεν είναι ικανός ο προπονητής να τους δέσει συναισθηματικά και επαγγελματικά με το κλαμπ, τότε αυτό το ρόλο τον αναλαμβάνει άλλο άτομο της ΠΑΕ.
Διαβαστε ακομα: