Να το πω απότομα και από την αρχή. Δεν με εκπροσωπεί καμιά αθλητική επιτυχία και, βέβαια, αποτυχία Έλληνα σε οποιαδήποτε άθλημα. Ακούγεται σκληρό, για κάποιους σίγουρα και ανθελληνικό, να κρατάει κανείς αποστάσεις από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή τον Λευτέρη Πετρούνια. Είναι, όμως, καραγκιοζισμός, γνήσιος και απόλυτος καραγκιοζισμός, να πανηγυρίζουν κάποιοι, από κοντά και μμε, διότι π.χ.οι τενίστες Μαρία Σάκκαρη και Στέφανος Τσιτσιπάς κέρδισαν αντίπαλο.
Καραγκιοζισμός και υποκρισία. Να μην έχει ιδέα κάποιος π.χ. για τους κρίκους στην ενόργανη γυμναστική ή στα χορευτικά που κάνουν μέσα στην πισίνα τα κορίτσια, κι όταν σκάσει μια διάκριση, ένα μετάλλιο, να αισθάνονται υπερηφάνεια… εθνική.
Δεν είναι ωραίο, άλλωστε, δεν είναι και υγιές να ταυτίζεται έτσι ή αλλοιώς η όποια αθλητική επιτυχία, αλλά και αποτυχία, με… πατριωτισμό. Επικίνδυνα πράγματα αυτά. Καταδικαστέα σ’ άλλες εποχές.
Αθληταράς ο 30χρονος Πετρούνιας και χίλια μπράβο στον Αντετοκούνμπο, και τον κάθε Έλληνα ή Ελληνίδα για τις επιδόσεις τους. Τις οποίες θεωρώ προσωπικές. Δεν τις πέτυχα εγώ, ούτε συνέβαλα στην πραγματοποίηση τους. Για πάρτη του ο κάθε πρωταθλητής έχει αφοσιωθεί στο μαραθώνιο ή το κολύμπι, στη σκοποβολή ή στο ποδόσφαιρο. Εγώ που κολλάω;
Κι εγώ κάνω αθλητισμό, πρωταθλητισμό στον τομέα μου, στη δουλειά μου. Και με ό,τι καταπιάνομαι, επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά, είτε από χόμπυ, είτε διότι βιοπορίζομαι απ’ αυτό, αυτό αφορά εμένα και μόνο εμένα.
Διαβαστε ακομα: