Προκρίθηκαν στα ημιτελικά Ρεάλ, Παρί, Σίτυ και Τσέλσυ κι έπιασαν δουλειά οι περιττοί. Οι αχρείαστοι. Το ξέρω το έργο, το έχω φάει στη μάπα από πιτσιρικάς. Ένας γείτονας δεν καθόταν στην ησυχία του, όλο κάτι έβρισκε δήθεν να φτιάσει. Και επειδή όλα τα είχε πάντα φτιαγμένα, φτου κι από την αρχή έβαφε τα βαμμένα στο σπίτι του και άρχιζε να καρφώνει τα καρφωμένα.
Το ίδιο και μια θεια μου. Άλλη αυτή. Ξέστρωνε τα κρεβάτια και τα ξανάστρωνε, συγύριζε το νοικοκυρεμένο σπίτι της από την αρχή. Τι λέγαμε; Πως οι ειδικοί έπιασαν δουλειά για να μας πουν το άσχετο. Το περιττό. Το μη αναγκαίο. Ποιες θα είναι οι δυο ομάδες που θα προκριθούν στον τελικό του champions league.
Δεν κατάλαβα, και δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβω εγώ ο ποδοσφαιράκιας. Γιατί να πέσω στην αγωνία, γιατί να προβληματιστώ και να πιθανολογώ ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι στον τελικό. Και ποια θα σηκώσει την κούπα. Αδιάφορο, εντελώς! Γιατί να θέλω π.χ. να προκριθεί η τάδε εταιρεία, Ρεάλ (φώτο) ή Λίβερπουλ, κι όχι μια άλλη. Γιατί να ευχαριστηθώ αν το πάρει π.χ. η Παρί ή η Σίτυ.
Εγώ είμαι με το ποδόσφαιρο, όχι με κάποια φανέλα. Εγώ είμαι με τη μπάλα, που είναι υπαρκτή, όχι με μια φανέλα που είναι ανύπαρκτη. Τι, δηλαδή; Επειδή η ομάδα, η κάθε ομάδα φοράει φανέλα, εγώ θα ταυτιστώ με τα ανύπαρκτα, αυτά που δήθεν εκπροσωπεί η φανέλα; Το σώβρακο, το σορτ του ποδοσφαιριστή τι εκπροσωπεί; Τα παπούτσια του αγωνιστή ποδοσφαιριστή. Οι κάλτσες του πολεμιστή ποδοσφαιριστή.
Υγεία είναι το ποδοσφαιρικό θέαμα, είτε στο δίνει αυτή, είτε η άλλη εταιρεία με εκείνο ή το άλλο σήμα. Νοσηρότητες οι ψευτοσυναισθηματισμοί, τα κολλητηλήκια και οι άνευ λόγου αντιπαλότητες με μια συγκεκριμένη ομάδα, στην πραγματικότητα μια ποδοσφαιρική εμπορική εταιρεία. Να(!), κι αν περάσουν ή αποκλειστούν η τάδε και η δείνα ΠΑΕ. Το μόνο που αξίζει να χαρώ ή να απογοητευτώ είναι αν παρακολουθήσω καλό ή κακό ποδοσφαιρικό θέαμα.
Διαβαστε ακομα: