”Οι παίκτες της ΑΕΚ δεν μπορούν… ”. ” Παίζουν όσο μπορούν… ”. Κάτι τέτοια χοντρά κα αμάσητα είπε μπροστά την κάμερα ο Χιμένεθ, μετά τη συντριβή της ομάδος του από τον Ολυμπιακό. Αυτά δεν λέγονται. Πολύ περισσότερο, αν πράγματι ισχύουν. Αν, δηλαδή, ο προπονητής δεν εκτιμά την αξία των ποδοσφαιριστών στο ρόστερ της ΠΑΕ.

Κρίνεις κάποιον σωστά αν πρώτα μπαίνεις στη θέση του. Έχει υποστεί βαρειά και ιστορική ήττα η ΑΕΚ. Και, βέβαια, ο ίδιος ο προπονητής. Πρώτα αυτός και μετά η απαξίωση πιάνει τους ποδοσφαιριστές. Όσο δύσκολη είναι η θέση του μίστερ πάγκος στην ομάδα. Όσο άσχημη είναι η ψυχολογική του κατάσταση με τη σφαλιάρα του 5-1, ο Μανώλης δεν δικαιολογείται. Γιατί ξηγήθηκε έτσι, όμως;

Παρένθεση, και δεν χρειάζεται να πω ονόματα. Κάποιοι Έλληνες προπονηταράδες του παρελθόντος μετά το τέλος του παιχνιδιού έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ανάλογα με το αποτέλεσμα και την κρισιμότητα του αγώνα. Είχαν τις δηλώσεις τους έτοιμες σε ”χαρτάκια”. Κέρδιζαν, δεν κέρδιζαν, έχαναν, έλεγαν το προκάτ ποίημα.

Μετά και το 5-1 της περασμένης Κυριακής δεν στέκεται ο προπονητής στην ομάδα. Τον απολύει η ΠΑΕ. Πολύ περισσότερο αν δημοσίως και επισήμως απαξιώνει τους παίκτες της ΠΑΕ. Αν, όμως, τον σουτάρει η ιδιοκτησία της ομάδας, τότε ο Μανόλο δικαιούται της αποζημιώσεως. Αν δηλώσει ότι εγκαταλείπει, όπως έχει ηθική υποχρέωση, μετά από όσα υποτιμητικά είπε σε βάρος των παικτών, δηλαδή σε βάρος της εργοδοσίας, τότε δεν υπάρχει καμιά αποζημίωση.