Ο Παναγιώτης Φασούλας (φώτο) αποφάσισε να γίνει πρόεδρος στην ομοσπονδία μπάσκετ. Με ποια προσόντα; Δεν λέει κάτι επειδή υπήρξε μπασκετμπωλίστας. Τίποτα δεν λέει επειδή κάποιος διέπρεψε αγωνιστικά στο άθλημα του. Ούτε λέει κάτι επειδή προέρχεται από το χώρο στον οποίο φιλοδοξεί να πετύχει και διοικητικά.
Δυστυχώς μιλάει η πραγματικότητα. Παλιοί πρωταθλητές αποτυγχάνουν πανηγυρικά σε πόστα διοικητικά. Καλό, και πολύ ρομαντικό, το άθλημα να βρίσκεται στα χέρια εκείνων που στο παρελθόν διακρίθηκαν αθλητικά. Δυστυχώς, και οι πρώην πρωταθλητές είναι μια από τα ίδια με ομοσπονδιάρχες οι οποίοι γίνονται αφεντικά χωρίς προσωπική προϊστορία στο χώρο.
Στην Παναχαϊκή πήγε κι έφυγε ο Γρηγόρης Γιωργάτος (1972). Το ίδιο και ο Νίκος Μαχλάς (1973) στον ΟΦΗ. Η ΠΑΕ ΑΕΚ χρεοκόπησε επί διοίκησης Ντέμη Νικολαίδη (1973). Δεν τα κατάφερε στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ και ο Θόδωρος Ζαγοράκης (1971).
Η αναγνωρισιμότητα ανθρώπου του αθλητισμού είναι το απόλυτο διαβατήριο να προτιμηθεί πολιτικά και κοινωνικά. Το ερώτημα που ενοχλεί είναι αν οι πρώην πρωταθλητές πετυχαίνουν ως διοίκηση, σε καρέκλες πολιτικές, αθλητικές.
Ο ολυμπιονίκης Νίκος Κλαμανάκης (1968) σήκωσε πανιά να κερδίσει την ομοσπονδία ιστιοπλοίας. Ο παγκόσμιος Σπύρος Γιαννιώτης (1980) θα συμμετάσχει στις εκλογές της κολυμβητικής ομοσπονδίας.
Διαβαστε ακομα: