Την ΠΑΕ την ξέρεις, είναι η ποδοσφαιρική εταιρεία. Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ή ΠΑΕ Λεβαδειακός. Και την ΚΑΕ ξέρεις, είναι η καλαθοσφαιρική εταιρεία. Η ΚΑΕ Ολυμπιακός ή ΚΑΕ Άρης. Δεν ξέρεις μια άλλη ΚΑΕ, την κινηματογραφική ανώνυμη εταιρεία. Αυτή που παράγει ταινίες για το σινεμά ή εκμεταλλεύεται εμπορικά, αφού αγοράσει τα δικαιώματα ταινιών που γυρίζουν άλλες ΚΑΕ με δικά τους κεφάλαια.
Αποφασίζει ο μεγαλομέτοχος της άλφα ΚΑΕ να βάλει μπροστά την παραγωγή ταινίας, με βάση ιστορία που την έκανε βιβλίο ένας συγγραφέας. Φτιάχνεται το σενάριο με βάση το βιβλίο, εγκρίνεται, και βγαίνει το μπάτζετ, π.χ. 47 εκ. δολάρια. Η δουλειά ανατίθεται στον σκηνοθέτη τάδε και κλείνονται συμφωνίες με τρεις παικταράδες ηθοποιούς. Τρεις κράχτες του φιλμ, η συμμετοχή των οποίων στο κάστ θα τραβήξει εισιτήρια.
Είναι δυνατόν η ΚΑΕ της κινηματογραφικής βιομηχανίας να γεννήσει οπαδούς, νορμάλ ή χούλιγκαν; Σε καμιά περίπτωση. Ο θεατής θα πάει σινεμά για την ταινία, για τους πρωταγωνιστές της, ποτέ διότι το φιλμ είναι της τάδε ή της δείνα ΚΑΕ. Του αρέσει ή όχι η ταινία, το πιθανότερο να μην ενδιαφερθεί καν ποια ΚΑΕ ήταν η παραγωγός της ταινίας.
Στην ποδοσφαιρική ομάδα, δηλαδή στην ΠΑΕ κόσμος πάει κι έρχεται. Όχι όπως τα παλιά χρόνια, όπου οι ποδοσφαιριστές έρχονταν για να μείνουν. Να παίξουν πέντε και δέκα χρόνια στην ίδια ομάδα. Σήμερα οι ποδοσφαιριστές υπογράφουν συμβόλαια, σαν κι αυτά των ηθοποιών, σκηνοθετών, μουσικοσυνθετών κ.α. συντελεστών. Η μόνη διαφορά είναι ότι το κοντράτο στην ΠΑΕ αφορά από έξι μήνες έως τρία χρόνια διάρκεια, ενώ στην ΚΑΕ του σινεμά μόνο τη συμμετοχή σε μια ταινία.
Θρησκευτικού τύπου είναι η πνευματική σχέση του οπαδού με την ομάδα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο οπαδός είναι δεμένος έως θάνατο με το όνομα της ομάδας, όχι το περιεχόμενο. Δεν υπάρχει περιεχόμενο, αυτό το φαντάζεται ο οπαδός, όπως γουστάρει η ψυχή του. Χαρακτηρίζω ”πνευματική” τη σχέση διότι δεν αφορά υλικό κέρδος το κόλλημα του οπαδού με την ομάδα.
Διαβαστε ακομα: