Το ποδόσφαιρο είναι βρώμικο. Γνωστό αυτό από τότε που βγήκαν οι λάσπες στο δρόμο. Το πρωτάθλημα δεν παίζεται στα ίσα. Χιλιοειπωμένο απ’ όλους. Ουδείς διαφωνεί. Αφεντικά ομάδων, δημοσιογράφοι, οπαδοί, πολιτικοί. Είπαμε. Ουδείς, ούτε ένας είπε ποτέ ότι το πρωτάθλημα είναι καθαρό.
Η λίμνη είναι βρώμικη. Ερώτημα: Είναι δυνατόν να είναι καθαρός όποιος κολυμπάει στα βρώμικα νερά της λίμνης; Να κολυμπάει χρόνια, όχι απλά να ρίχνει μια βουτιά και να παίρνει δρόμο. Να μη ξανάρχεται να κάνει μπάνιο διότι υπάρχει κίνδυνος να μολυνθεί.
Ας δεχθούμε το απίθανο. Τη μεγάλη, την απίστευτη εξαίρεση. Ότι ένας ναι μεν λούεται σε ακάθαρτα και λερά νερά, αλλά λάμπει ολόκληρος μόλις βγει από τη λίμνη. Ίσως οι καθαροί να είναι δυο. Μην το φτάσουμε στους τρεις, όταν και οι δυο είναι πολύ.
Τι συμβαίνει, όμως; Το τρελό. Όλοι οι θαμώνες της ρυπαρής λίμνης εκείνης που φοβάσαι να μπεις μέσα, αυτορεκλαμάρονται ως τίμιοι, ηθικοί, αδιάβλητοι, άμεμπτοι. Όλοι; Όλοι!
Διαβαστε ακομα: