Υπήρχε μια ολοφάνερη διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες. Την ελβετική Σαιντ Γκάλεν και την ΑΕΚ. Η μια, αυτή που έπαιζε στην έδρα της, είχε ρυθμό κι εύκολα ανέβαζε στροφές, και πίεζε τον αντίπαλο. Η άλλη ομάδα, η ελληνική είχε αδυναμία να κρατήσει τη μπάλα. Κι όχι μόνο από αδυναμία, αλλά και λόγω της νοσηρής νοοτροπίας κάποιων παικτών της, ιδιαίτερα του Λιβάγια, που αρνούνταν να έχουν συμμετοχή στο ματς.
Όταν ο ποδοσφαιριστής δεν δίνει τη μπάλα στον συμπαίκτη αν προηγουμένως δεν ξεπεράσει κι έναν και δυο αντιπάλους, είναι όχι απλά εκτός παιχνιδιού, είναι βαρίδι σκέτο στην ομάδα του.
Αυτό το οποίο πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είχε ανάγκη η ΑΕΚ, αφού περιορίστηκε σε δεύτερο ρόλο, αφού παραχώρησε τη θέση του οδηγού στην ελβετική ομάδα, ήταν να σπάσει το ρυθμό των αντιπάλων. Αυτό γίνεται μόνο αν κρατάει τουλάχιστον τη μπάλα, όχι απαραίτητα να κάνει παιχνίδι δημιουργικό.
Προσκοπική ομάδα η Σαιντ Γκάλεν, με καλούς, όχι με πολύ καλούς παίκτες. Αν είχε στην ενδεκάδα έναν δυο που να ξεχωρίζουν θα έκανε το 2-0 από το ημίχρονο. Το μειονέκτημα της ήταν ότι άδειαζε στο χώρο του κέντρου όταν ξεχύνοταν μπροστά. Σε μια τέτοια φάση ευνοήθηκε η ΑΕΚ και βρέθηκε σε θέση να κερδίσει το πέναλτυ ο Ολιβέιρα. Και να φύγει με τη ψυχή στο στόμα με το γκολ από πέναλτυ.
Διαβαστε ακομα: