Το 1972 η κρατικλη τηλεόραση για πρώτη φορά έδωσε ζωντανό τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας, με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη. Ο Ευρωπαίος, Παριζιάνος ο Διακογιάννης, μεγαλωμένος στην Γαλλια, άρρωστος βαζέλος, σήμερα 91 χρονών. Άσχετα όλα αυτά, τα ΄φερε η κουβέντα και τα λέμε. Το σχετικό είναι τούτο:
Είδαμε εμείς τα ελληνόπουλα τον τελικό στο Ουέμπλεύ, σκέτη ιεροτελεστία θρησκευτική. Γιατί στην Αγγλία το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία. Δεν λέμε ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο, ούτε το πιο τίμιο. Κανείς μαλάκας θαπει ότι η τάδε θρησκεία είναι η καλύτερη, ή οι παπάδες της δείνα θρησκείας είναι άγιοι.
Θρησκεία λέω το αγγλικό ποδόσφαιρο διότι όπως τα Πάσχα και τα Χριστούγεννα, και η κάθε μεγάλη εκκλησιαστική γιορτή έχει τα σεβαστικά της, έτσι και ο τελικός κυπέλλου αντιμετωπίζεται ως θεσμός. Απαγορεύονται οι αηδίες οι ελληνικές. Άγνωστες οι προσβολές στον τελικό από τους ίδιους τους ανθρώπους της μπάλας, ΕΠΟ, ΠΑΕ και σία. (Στη φωτο, πλάνο από το τελικό κυπέλλου του 2017, στο Βόλο).
Τελικός κυπέλλου σημαίνει γιορτή του ποδοσγαίρου. Στο γνωστό γήπεδο κάθε χρόνο, το Ουέμπλεϋ, σε ημερομηνία γνωστή ένα χρόνο πριν.
Στην Ελλάδα, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, μα κάθε χρόνο, καραξεφτυλίζεται το ποδόσφαιρο με την ευκαιρία του τελικού κυπέλλου. Απ΄ όλους, κσι του εκάστοτε υφυπουργού συμπεριλαμβανομένου. Απόψε θα γίνει ο τελικός. Μπράβο, τα καταφέρανε. Μην τυχόν και λείψουν φέτος τα ρεζιλίκια.
Διαβαστε ακομα: