Μεγάλη μπάλα βλέπουμε στην Ευρώπη. Ματσάρες παρ’ ό,τι είμαστε εκτός σαιζόν. Κανονικά, τέτοιο καιρό οι ποδοσφαιριστές αν δεν ήταν στις παραλίες, θα προετοιμαζόντουσαν για το προσεχές πρωτάθλημα. Κι όμως! Βγαίνουν στο γήπεδο φρέσκοι και καυλωμένοι. ΚΙ έχεις κάποιους ψευτοκουλτουριάρηδες να αναμασάνε το γνωστό παραμύθι ότι δεν ταιριάζει το ποδόσφαιρο να παίζεται σε γυμνές εξέδρες. Στη φώτο, από το 3-1 της Λυών με την Σίτυ.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι θέατρο. Είναι σινεμά. Δηλαδή;
Το λένε και για το θέατρο, ότι ο ηθοποιός έχει ανάγκη την παρουσία θεατών. Ότι δεν έχει νόημα η θεατρική παράσταση χωρίς θεατές. Ότι ο ηθοποιός δεν υποκρίνεται πάνω στη σκηνή, αλλά δημιουργεί, ενσαρκώνει τον ήρωα του θεατρικού έργου κι αυτό δεν το πετυχαίνει σύμφωνα με το ταλέντο του, αλλά και με τη σκέψη στην ύπαρξη του ζωντανού κοινού. Από την άλλη, ο ηθοποιός στον κινηματογράφο παίζει μπροστά στην κάμερα και τους τεχνικούς του συνεργείου. Όπως ο ποδοσφαιριστής σήμερα, τις ημέρες της πανδημίας, σε γήπεδο άδειο από αληθινούς θεατές.
Τα ταμεία των ΠΑΕ χρειάζονται θεατές, όχι και οι ποδοσφαιριστές. Κόσμος στην εξέδρα σημαίνει μεγαλύτερα έσοδα για τα κλαμπ. Οι ποδοσφαιριστές – όπως τουλάχιστον αποδείχθηκε στα παιχνίδια του champions league- δεν επηρεάστηκαν καθόλου από τους μαϊμού θεατές στις κερκίδες. Να το ξαναπούμε; Οι επαγγελματίες, οι καριερίστες ποδοσφαιριστές παίζουν μόνο για πάρτη τους. Ούτε για τις ομάδες, ούτε για τον κόσμο. Μόνο για τον εαυτό τους.
Διαβάστε ακόμα: