Ένα γκολ χρειαζόταν ο Άρης για να αρπάξει την πρόκριση. Κι όμως καθόταν πίσω, άφηνε την ΑΕΚ να κάνει παιχνίδι. Γιατί; Επειδή δεν ήθελε να φάει γκολ. Επειδή είχε εκτιμήσει πως ο αντίπαλος είναι λιγώτερο απειλητικός αν πάρει στα χέρια του τα κλειδιά του αγώνα. Επειδή για τον Γερμανό προπονητή η ΑΕΚ είναι περισσότερο επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις.
Να, γιατί ο Άρης δεν έψαχνε το γκολ, το ένα μόνο γκολ της πρόκρισης στο πρώτο ημίχρονο. Και έπαιζε με δυο χαφ στο κέντρο- ο τρίτος, ο Σουηδός παρίστανε τον κρυφό κυνηγό- και κυριαρχούσε με τρεις μέσους η ΑΕΚ. Η τακτική των γηπεδούχων, λοιπόν, ήταν να κρατήσουν το μηδέν στην άμυνα και στο ποδοσφαιρικό μπαρμπούτι να ζητήσουν την καλή ζαριά προς το τέλος. Στα τελευταία πεντάλεπτα.
Με ζάρια και τη φούχτα παίζεται και το μπαρμπούτι, αλλά κι αυτό έχει τη στρατηγική του. Το μπρος-πίσω. Και τα ”πονηρά” πονταρίσματα. Και τις ψυχολογικές κινήσεις. Τι λέμε;
Μιλάμε για ποδόσφαιρο. Όπου στο γήπεδο, όχι στην κουβέρτα της παράνομης μπαρμπουτιέρας, με την ανοχή των μιλημένων μπάτσων, όλα ανατρέπονται με μια ζαριά. Να μη μπει η μπάλα μέσα στο κενό τέρμα από ενάμισυ μέτρο. Να γίνει μια ζεϊμπεκιά και από ψιλοβελονιά να έρθει το γκολ.
Ποια τακτική και αντιτακτική, αν πράγματι ο αντίπαλος πήρε πρέφα τα ανοιχτά χαρτιά του άλλου. Όλα ανατράπηκαν από το πουθενά. Και οι δυο αντίπαλοι έμοιαζαν αγκαλιασμένοι να τους έχει πάρει η κατηφόρα στο γκρεμνό χωρίς κανείς να ξέρει που και πως θα σταματήσει το μακελειό τους.
Διαβάστε ακόμα: