Οι καλύτεροι, κυρίως οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα βγήκαν από την πρώτη μεταπολεμική γενιά. Παιδιά που γεννήθηκαν λίγο πριν τον πόλεμο ή αμέσως μετά τη γερμανική κατοχή, έμαθαν να κλωτσάνε, μάλλον ήξεραν πριν ακόμα έρθουν σε επαφή με τη μπάλα πως η μοίρα τους ήταν δεμένη με το ποδόσφαιρο. Σ’ αυτή τη φουρνιά των ποδοσφαιριστών στηρίχθηκαν όλες οι ελληνικές ομάδες μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Εποχή του λεγόμενου ”αμειβόμενου” ποδοσφαίρου, όχι ακόμα επαγγελματικού. Η αλάνα συνεχίζει να τροφοδοτεί ταλέντα, άγνωστες οι ακαδημίες και τα φυτώρια για ανήλικους ποδοσφαιριστές.
Ο Τάκης Ραπτόπουλος είναι ένας από τις δεκάδες ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, του μεγάλου πρωταθλήματος, που δεν ”δικαιώθηκαν” επικοινωνιακά, διότι στα χρόνια τους μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει από το περιθώριο το ποδόσφαιρο. Χάρη στην τηλεόραση και τις αγωνιστικές διακρίσεις, της εθνικής ομάδας που έφτασε πολύ κοντά στην πρόκριση του μουντιάλ 1970 και του Παναθηναϊκού που έπαιξε στον τελικό Ευρώπης 1971.
Ο Δραμινός Τάκης Ραπτόπουλος, θύμα του καρκίνου, πέθανε το 2013, σα σήμερα 18 Ιουνίου στα 75 του. Στα τελευταία του είχε προλάβει να αποχαιρετήσει το γήπεδο του Άρεως. Ζήτησε από τον γιο του να τον πάει βόλτα στο ”Κλεάνθης Βικελίδης”. Ξεκίνησε τερματοφύλακας στην ΜΕΝΤ, από τη γειτονιά του στην Τούμπα, πήγε στον ΠΑΟΚ και στον Απόλλωνα Καλαμαριάς για να καταλήξει το 1967 στον Άρη. Δεν ξέχασε ποτέ το κύπελλο Ελλάδος που πήρε στον τελικό του 1970 με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ στο Καυταντζόγλειο, εισιτήρια 46.695.
Δεν ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής κι αυτό ήταν το μέγα προτέρημα του. Η μαγκιά του. Είχε επίγνωση των αδυναμιών του, γι’ αυτό και περνάει στην Ιστορία σαν εγκέφαλος, ένας εγκεφαλικός αμυντικός Κι ακριβώς λόγω της πνευματικής του υπεροχής ο προπονητής του κάποιες φορές τον χρησιμοποιούσε στην επίθεση και απ’ αυτόν έπαιρνε αποτέλεσμα!. Στον ΠΑΟΚ έπαιζε χαφ, στον Άρη βρήκε τη θέση του. Αμυντικός τεχνίτης,λίμπερο βέβαια, διότι έκοβε το μυαλό του και προλάβαινε τις φάσεις.
Τραπεζικός υπάλληλος ο Ραπτόπουλος, στα τελειώματα του έπαιξε Β’ εθνική με τα Μουδανιά. Έκανε και βοηθός προπονητή, επί Τσατσέφσκι στον Άρη. Ο αρχηγός του Άρεως Νίκος Χρηστίδης είπε: “Στη ζωή του ήταν πάντα αγωνιστής, και στη δουλειά του και στο γήπεδο. Είχε αυτογνωσία. Ήξερε ποιος είναι και προσπαθούσε συνεχώς να βελτιώνεται. Στην ομάδα τον χρησιμοποιούσαν σε πολλές θέσεις. Ήταν ποδοσφαιριστής μ’ όλη τη σημασία της λέξης. Κάθε προπονητής μπορούσε να βασιστεί πάνω του”.
Στη φώτο ο Άρης πριν νικήσει 2-0 τον Παναθηναϊκό (από αριστερά): Σπυρίδων, Χρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Ραπτόπουλος, Ψηφίδης (όρθιοι) και Κωνσταντινίδης, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Σακελλαρίδης, Παπαϊώάννου (γονατιστοί).
Διαβάστε ακόμα: