Ο καλλιτέχνης, τραγουδιστής, χορευτής, ηθοποιός. Δεν πάει πουθενά χωρίς τον ατζέντη, τον μεσάζοντα. Να πούμε τα αυτονόητα. Το τελευταίο που έχει να κάνει ο επαγγελματίας του θεάματος, ακόμα και ο ποιοτικός στην τέχνη του, είναι να μανατζάρει τον εαυτό του. Να κλείνει ο ίδιος δουλειές. Αυτό είναι φροντίδα αλλουνού επαγγελματία.
Ο μεσάζων, μιλάμε για τον αληθινό επαγγελματία, τον έμπειρο και υπεύθυνο, τον σχετικό με το χώρο, και με άποψη, ξέρει αν αξίζει να ποντάρει στον καλλιτέχνη. Αν όχι, δεν αναλαμβάνει να τον πατρονάρει, να τον προωθήσει. Γιατί θέλει να κερδίσει, όχι να χάνει το χρόνο του.
Χωρίς μεσάζοντα, ατζέντη, ιμπρεσάριο, είναι νεκρός, είναι ημιθανής ο καλλιτέχνης, ακόμα και ο ζωγράφος, ο γλύπτης, προκειμένου να πλασαριστεί ο ίδιος, και να πουλήσει έργα του. Δουλειά του κάνει και ο γκαλερίστας.
Όποιος, λοιπόν, βγάζει από το παιχνίδι τον ειδικό, είναι χαμένος από χέρι. Αυτός που χρειάζεσαι σπίτι, να το αγοράσει, να το νοικιάσει, θα απευθυνθεί στον μεσίτη. Ο δε γνωρίζων τι παίζει στην αγορά, και αφού ακούσει τι θέλει ο ενδιαφερόμενος, θα προτείνει κάτι σύμφωνα με τις προδιαγραφές του.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχω βαρεθεί την κασέτα, ότι υπάρχουν απατεώνες ατζέντηδες. Επόμενο είναι. Η πόρτα ορθάνοικτη στον υπόκοσμο. Σε αεριτζήδες που γίνονται μεγαλομέτοχοι, άρα καμιά έκπληξη να σκάνε στην πιάτσα αλεπουδιάρηδες εκπρόσωποι, λέει, ποδοσφαιριστών. Που είναι το περίεργο; Πρόεδροι ομάδων άνθρωποι της νύχτας, σεσημασμένα λαμόγια. Δεν είναι επιχειρηματίες, τη ψάχνουν μόνο στο τι θα αρπάξουν. Από τα πακέτα της τηλεόρασης, ακόμα να ξεπουλήσουν κανένα παίκτη, γιατί όχι κι έναν αγώνα, να ποντάρουν σε στημένο ματς.
Στο φινάλε. Το πρόβλημα δεν είναι οι αετονύχηδες που παριστάνουν τους ατζέντηδες ποδοσφαιριστών. Η μεγάλη πληγή είναι το κράτος στην Ελλάδα που κάνει μπανιστήρι στις αμαρτίες που εκείνο προκαλεί με την απουσία πολιτικής παρέμβασης στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Διαβάστε ακόμα: