Απίθανο να βρεθούν αντίπαλες δυο ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα ή κύπελλο και να μη ξεφτυλιστεί το ποδόσφαιρο. Πιο σωστά να μη ξεφτυλίσουν τον εαυτό τους στο… όνομα της αδικίας. Κάποιες φορές η βρωμοδουλειά γίνεται πριν ακόμα βγουν στο γήπεδο οι ποδοσφαιριστές. Γιατί συμβαίνει αυτό κάθε φορά με… συνέπεια θεσμική τούτο το παραδοσιακό φαινόμενο
Μια ΠΑΕ τα δίνει όλα, και τα ρέστα της, ότι θα τον σφάξει η διαιτησία. Άλλη ΠΑΕ λέει τα δικά της, περισσότερα ή λιγώτερα. Κι όταν λέμε ΠΑΕ, για να κάνουμε ταμείο, εννοούμε τον μεγαλομέτοχο, όχι τους παίκτες και τον προπονητή, ούτε τον κόσμο και τις φυλλάδες, όλοι αυτοί απλά ακολουθούν τη γραμμή που χαράσσει το αφεντικό.
Κατηγορείται μια ΠΑΕ, δηλαδή το αφεντικό της πως κάνει παιχνίδι επηρεασμού της διαιτησίας, με προσχεδιαμένη αθλιότητα και, άρα, είναι υπεύθυνος για ό,τι συμβεί. Αν, δηλαδή, το γήπεδο μετατραπεί σε ρωμαϊκή αρένα. Επί της ουσίας, ο μεγαλομέτοχος δεν διέπραξε τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που γνωρίζουμε δεκαετίες παραμονές κρίσιμου παιχνιδιού.
Αυτός είναι ο θρίαμβος της καραξεφτύλας. Και μας χαρακτηρίζει όλους, ανήκει σ’ όλους, όχι μόνο σε μια ΠΑΕ.
Παρακάτω. Δεν έχει καμία σημασία αν έχουν βάση όλα όσα ισχυρίζεται η άλφα και η βήτα ΠΑΕ. Το πιο εύκολο αυτά που θέλει να πει ο μεγαλομέτοχος να τα γαυγίσει κάποιο τσιράκι του, να βγουν στη φόρα με αλλουνού τα σάλια.
Στο φινάλε ποια ξεφτύλα! Όταν το πράμα είναι καθημερινότητα… Η σκυταλοδρομία της ξεφτύλας, ΟΧΙ του ποδοσφαίρου, όμως. Δεν καταλάβατε! Η ξεφτύλα είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, αφορά συγκεκριμένα άτομα, δεν ακουμπά το ποδόσφαιρο, που είναι αθάνατο, αιώνιο κοινό αγαθό. Πως αλλοιώς να το πω. Σαράντα χρόνια τούρκικα να κάνουν το αχρείο παιχνίδι οι ποδοσφαιροπατέρες και οι γελοίοι πολιτικοί made in Greece δεν θα καταφέρουν να μειώσουν τη διαχρονική αξία της γηπεδικής μπάλας.
Διαβαστε ακομα: