Πόσα χρόνια ακόμα, πόσες δεκαετίες θα χρειαστούν για να μη βλέπω σημαίες εθνικές στο στάδιο. Κερδίζει ο άλλος και αμολιέται να κάνει το γύρο του θριάμβου με τη σημαία της πατρίδας του στην πλάτη. Γιατί;
Να μας δείξει ότι είναι… πατριώτης. Πιο πατριώτης απ’ εκείνον που δεν είναι πρωταθλητής. Για να έχει μούτρα να ζητήσει το κατιτίς το παραπάνω από τον υπουργό. Δεν το γουστάρω.
Το ίδιο και με τους τρεις στο βάθρο. Σηκώνονται στον ιστό οι τρεις σημαίες. Γιατί να έχει πατρίδα ο αθλητισμός; Δεν έχει. Ούτε ο αθλητής στην πραγματικότητα, μήτε στη νίκη του, μήτε στην ήττα του, εκπροσωπεί το έθνος του, τη χώρα του.
Έτσι το βλέπω. Προσωπική υπόθεση είναι ο αθλητισμός. Η επιτυχία του πρωταθλητή. Η αποτυχία του. Από τη δήθεν «εθνικοποίηση» του βιομηχανικού πρωταθλητισμού βολεύονται στην κονομησιά ένα κάρο παρατρεχάμενοι.
Διαβαστε ακομα: