Επιτέλους! Πότε θα σταματήσει το παραμυθάκι της… συναισθηματικής σχέσης ποδοσφαιριστή και ανωνύμου εταιρείας που συντηρείται από τα ΜΜΕ, τους οργανωμένους κι όχι οπαδούς, την ιδιοκτησία των ΠΑΕ, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους υπαλλήλους των ομάδων; Ποτέ! Η ομάδα παραμένει ιδέα, θρησκεία, λατρεία και θα μοιάζει σαν όλες τις άλλες εμπορικές επιχειρήσεις της αγοράς, αν εξαφανιστεί η σχέση… αγάπης ανάμεσα σ’ αυτήν και τον μεγαλομέτοχο, τον προπονητή, τους ποδοσφαιριστές.
Επί της ουσίας. Αρέσει, δεν αρέσει η ΠΑΕ δίνει φανέλα σε παίκτη τον οποίον γνωρίζει για πρώτη φορά και μετά από έξι μήνες ή έξι χρόνια, όταν ο επαγγελματίας θα φύγει από την ομάδα, για να πάει σ’ άλλον εργοδότη, δεν θα έχει καμιά σχέση. Καμιά επαφή. Ξένος έρχεται ο παίκτης, ξένος αποχωρεί. Κι αν τον βλέπουν να πανηγυρίζει το γκολ, τη νίκη, δεν χαίρεται για την ομάδα, το μεγαλείο και τη δόξα της ομάδας, αλλά για πάρτη του. Αυτός αγωνίζεται, αυτός κερδίζει, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να δείχνει στην εξέδρα πως ”εργάζεται” για τον εαυτό του, παρά μόνο για το σήμα της φανέλας. Για τη δόξα της ομαδάρας.
Όσο δεμένη ψυχικά με την ΠΑΕ είναι η μαζορέτα, το κορίτσι που στο ημίχρονο θα κάνει το νούμερο της με τα άλλα καλλίγραμμα κορίτσια, τόσο… ταυτισμένος με την ομάδα και ο ποδοσφαιριστής.
Διαβαστε ακομα: