Δεν είμαι Έλληνας. Το ψάχνω. Ίσως και να είμαι πολύ Έλληνας. Είτε είμαι, είτε όχι, δηλαδή είτε επειδή ως Έλληνας δεν νοιώθω σχέση με την Ελλάδα, είτε πάλι γιατί είμαι και πολύ ελληνάρας, μπαίνω στη θέση των ξένων. Των Ευρωπαίων. Τι να σκεπτοντουσαν βλέποντας πάλι πλάνα αηδίας και ζούγκλας σε ποδοσφαιρικό αγώνα;
Εύκολο να το βρεις. Το πως σε κρίνει ο Ευρωπαίος. Ότι είσαι κοινωνία για φτύσιμο. Επόμενο είναι να σε θεωρεί γραφικό και κατώτερο ο Άγγλος και ο Σουηδός, ο Γερμανός και ο Ελβετός.
Οι ξένοι βλέπουν τηλεόραση, ευτυχώς δεν διαβάζουν Έλληνες δημοσιογράφους.
Ο εμετός. Η χολέρα. Συνέβησαν φρικιαστικά πράγματα στο μπαράζ Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ του 2017, σα σήμερα 17 Μαίου, που διακόπηκε και κάποιοι λειτουργοί του τύπου έγραψαν «Ε, μετά απ’ αυτά, νοιώθεις υπερήφανος Παναθηναϊκός» ο ένας, «Καμαρώνω που είμαι παοκτζής» ο άλλος.
Είμαστε τελειωμένοι. Και στο ξέρασμα πέφτουν από κοντά οι σχολιογράφοι του διαδικτύου «Εμείς είμαστε οι καλοί, οι άλλοι είναι ινδιάνοι». Είπαμε. Τελειωμένοι.
Διαβαστε ακομα: