Το να αρνείται κανείς τον Θεό, το καταλαβαίνω. Είναι άθεος ή δεν ασχολείται με την ύπαρξη του υποτιθέμενου ή όχι δημιουργού. ”Δεν τον βλέπω τον Θεό, δεν τον ακούω, δεν θαρρώ πως επεμβαίνει στη ζωή μου, θετικά ή αρνητικά, και κατόπιν τούτου δεν τον βάζω κι εγώ στην καθημερινότητα μου”.
Μάλιστα. Τον πάω πάσο τον άθεο, τον αγνωστικιστή, την έτσι κι αλλοιώς θεούσα πρώτου και τελευταίου βαθμού. Σεβαστός ο ένθεος, το ίδιο και ο άθεος, αν είναι σωστό και μου επιτρέπεται να τον χαρακτηρίζω έτσι.
Αυτός, όμως, που πιστώνει παραλογισμό ή φασισμό στον υποτιθέμενο ή όχι θεό, δεν σηκώνει συζήτηση. Τι να πεις μ’ αυτόν! Από τη μια απορρίπτει – και γούστο και καπέλο του – τον θεό, και από την άλλη τον χαρακτηρίζει ματαιόδοξο, διότι – λέει – απαιτεί συνεχώς λατρεία, την οποία δεν αξίζει.
Σοβαρά άτομα είναι οι άθεοι. Προβληματισμένοι. Πολύ περισσότερο από τους λεγόμενους πιστούς, οι οποίοι πριν ακόμα γεννηθούν ήταν αποφασισμένο να ενταχθούν στο δόγμα. Τελικά, νομίζω πως μειώνει το κίνημα των άθεων να λέει κάποιος ”δικός τους” ότι δεν γουστάρω τον θεό, διότι είναι κακομαθημένος και ζητάει όλο να τον προσκυνάμε.
Για σιγά, ρε. Αν είναι πράγματι θεός, γιατί να μην έχει την απαίτηση να τον αναγνωρίζουν; Ενδοιασμούς ας έχει όποιος τον έχει για παραμύθη τον Θεό. Να μην είναι αληθινός Θεός, και να έχει απαίτηση να τον αντιμετωπίζουν σαν τέτοιο.
Διαβαστε ακομα: