Αυτά μόνον ο αποδυτηριάκιας τα γράφει. Πάμε κατ’ ευθείαν στα βαθειά νερά. Στο βάθος της θάλασσας, στο βυθό εκεί όπου δεν φθάνει και η πιο δυνατή ακτίνα του θεού Ήλιου.
Του Θωμά σήμερα. Γιορτάζεται ο άπιστος, λέει. Τι λέτε, ρε, βλαμμένοι. Ο άγιος της αληθινής Πίστης είναι ο Τόμας. Γιατί; Τίποτα δεν λέμε αφοριστικά. Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Μιλάμε λογικά. Πάντα. Με επιχειρήματα. Πάντα.
Λοιπόν. Ο “άπιστος” Θωμάς ήταν ο μαθητής του Ιησού που πίστευε, πιο σωστά ακολουθούσε τον δάσκαλο του, χωρίς να χρειάζεται τα… θαύματα του. Τα μαγικά του. Τα ταχυδακτυλουργικά του.
Ντροπή, ρε. Να σέρνεται στους αιώνες η κατηγορία του “άπιστου” στον πιο συνειδητό πιστό του μεγάλου αρχηγού.
Δεν τελειώσαμε. Μιλάμε για την πίστη, την ανάγκη του δίποδου να ”πιστέψει”. Αυτό είναι. Υπεράνω της πίστης, της δήθεν πίστης, ανοίγει, και δεν κλείνει ποτέ, η πληγή της αθεράπευτης πληγής στον άνθρωπο, η ανάγκη να πιστεύει. Αυτή ακριβώς η αδυναμία του να στηριχθεί στον εαυτό του, καλύπτεται από το παραμύθι της πίστης. Και στο όνομα της πίστης ο άνθρωπος δεν διστάζει να συμμετάσχει, να πρωταγωνιστήσει στα αγριώτερα εγκλήματα ενάντια στον συνάνθρωπο. Με τις ευλογίες των αρχιερέων της θρησκείας και της όποιας ιδεολογίας που θα κάνει καλύτερη τη ζωή των… ανθρώπων.
Η πίστη μετατρέπει τον άνθρωπο σε κτήνος. Αυτή είναι η μέγιστη αλήθεια του σύμπαντος. Δεν έχεις να κάνεις μόνο μ’ ένα φοβισμένο πλάσμα που τρέμει την πραγματικότητα του θανάτου, που πάνω απ’ όλα, πρώτα απ’ όλα, ενδιαφέρεται για την πάρτη του. Αυτό το δικαιολογείς.
Τόσο εύκολα, πανεύκολα, ο άνθρωπος βγάζει την κτηνωδία του απέναντι στον άλλον, στους άλλους ανθρώπους, ας μην τους χαρακτηρίσουμε “συνανθρώπους”. Μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας, της πραγματικότητας, της Ιστορίας. Δεν παρλάρουμε θρησκευτικά, πολιτικά, κωλομπαρίστικα.
Ένας χαρισματικός Χίτλερ είναι αρκετός για να ξεγκαστρώσει ό,τι πιο χαμηλό παίζει μέσα στο φούρνο του ανθρώπου, όταν αυτό το σκουπίδι νοιώσει κομμάτι της μάζας, του πολτού. Χιλιάδες Χίτλερ φιρμάτοι κι όχι, δεξιοί κι αριστεροί, πατριώτες και προφήτες, θεούσες και αιρετικοί, έσκασαν μύτη στο μπαλκόνι και κάλεσαν τα πλήθη να ξεχύσουν μίσος. Τιμωρία. Εκδίκηση.
Οι αράδες τούτες σήμερα του Άπιστου Θωμά. Η βαρβαρότητα γεννιέται από την πίστη. Βέβαια. Από τα υψηλά ιδανικά. Βεβαιότατα. Όσα υμνήθηκαν από σοφούς. Όσα τραγουδήθηκαν από ποιητές.
Ο αποδυτηριάκιας είναι άπιστος. Είναι πιστός της Απιστίας. Κι αν πιστεύει κάπου, αυτό αφορά τον ίδιον, όχι απαραίτητα τον άλλον. Καταραμένος καρκίνος είναι να συμπορεύομαι με τον άλλον, με τους άλλους, επειδή μας… ενώνει η ίδια παραμύθι φούρναρης πίστη. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται καμιά ”ενότητα”, λειτουργεί μονάχα το ίδιο κίνητρο ενάντια στον αντίπαλο.