Είμαι πιο επαγγελματίας από τον επαγγελματία οδηγό ταξί, νταλίκας, και ασθενοφόρου, όταν οδηγώ το Ι.Χ. αυτοκίνητό μου. Περισσότερο προσέχω τι παίζει έξω από το όχημα μου και ποια η συμπεριφορά των άλλων οδηγών, παρά το πόσο σωστά οδηγώ ο ίδιος. Γιατί;
Δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν κι άλλοι στο δρόμο. Κι αυτοί πιθανότατα να είναι λιγώτερο προσεκτικοί απ’ όσο εγώ. Ψιλορουχλιασμένοι μετά από ταβέρνα, τσακωμένοι με την γυναίκα τους, φαρμακωμένοι διότι ήταν άσχημα τα νέα στο νοσοκομείο για την άρρωστη θεία τους, αναστατωμένοι γενικώς είτε διότι χάσανε στο κουμάρι, είτε διότι έμαθαν πως δεν αυξήθηκε ο μισθός τους. Για χίλια δυο.
Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση εκείνου, που η ζωή του έτσι ή αλλοιώς στοιχειώθηκε με το θάνατο δύο ανθρώπων. Η κακιά ώρα. Έγινε το κακό, όμως, και δεν το ελαφρύνει η… κακιά ώρα. Δεν έφταιγε ο άνθρωπος. Του συνέβη, κι άντε να το ξεγράψει από μέσα του. Δύσκολο.
Διαβαστε ακομα: