Οι περισσότεροι από τους 250 περίπου ανθρώπους που ήταν στο αεροσκάφος πιθανόν να μην προλάβαν να αντιληφθούν το κακό, το τέλος τους. Κάτι είναι κι αυτό. Ήταν που ήταν γραμμένο να τους προκύψει, τουλάχιστον δεν αισθάνθηκαν στο Είναι τους αυτό που δεν υπήρχε δύναμη να το εμποδίσει να συμβεί.
Τον είπαν Χάρο, διότι σου δίνει χαρά, σου υπόσχεται χαρά. Τον είπαν και Άδη, διότι όταν έρχεται να σε πάρει τον ακούς να άδει, να τραγουδά. Και πράγματι κάποιοι πεθαίνουν με μια υποψία χαμόγελου. Με μια αίσθηση τελικής χαλάρωσης. Λύτρωσης.
Μιλάμε για τον Ερχόμενο, τον θάνατο που περιμένεις. Που σε περιμένει. Να είσαι, όμως, δεμένος με τη ζώνη σε ύψος 30.000 πόδια, εντελώς ανυπεράσπιστος και να χάνει τα αυγά και τα πασχάλια το θηρίο που σε κουβαλάει; Θες, δεν θες το χωνεύεις, ότι τρέχεις να προλάβεις τον Χάρο πρώτος. Φρικιαστικό.
Διαβαστε ακομα: