Όταν φοράς το ράσο, όποιας θρησκείας, δικαιούσαι να μιλάς για τη βασιλεία των ουρανών. Για την πνευματική κατοικία της ψυχής μετά θάνατο. Τα γήινα άσε τα, παπά μου, να τα λύσουν οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι. Εσύ τι να μας πεις; Εσύ θα πεις, σ’ αυτούς που έχουν διάθεση να σ’ ακούσουν, για την αιώνια ζωή.
Άνθρωπος, θα μου πεις, είναι και ο κληρικός. Γήινος άνθρωπος με ανάγκες. Καμία αντίρρηση. Όχι εργαζόμενος, όμως. Όχι υπάλληλος. Όχι ζητιάνος. Όχι καριερίστας. Τα προς το ζειν, ας βρει τρόπο η Εκκλησία, να έχει έσοδα από τους πιστούς. Όχι νταηλήκι από το κράτος. Στο οποίο κράτος, για να κάνουμε ταμείο, φορολογούμενοι είναι και άπιστοι, και άθεοι, και μη χριστιανοί ορθόδοξοι.
Το είπε μητροπολίτης. Δεν έχει σημασία ποιος. Αν έχει σημασία ποιος, τότε είναι σα να δέχομαι πως και στο παπαδαριό παίζει πολιτική, ότι ο καθένας ιεράρχης λέει τα δικά του, όχι σύμφωνα με το Λόγο του Θεού.
Είπε, λοιπόν, ο κάποιος μητροπολίτης ότι το κράτος πληρώνει μισθούς στους ιερωμένους διότι έχει βουτήξει το 95% της εκκλησιαστικής περιουσίας. Άρα, κατά κάποιο τρόπο, το κράτος εξοφλεί την Εκκλησία, λέει ο μητροπολίτης. Τι λέω εγώ; Κακώς! Αυτό λέω εγώ. Κακώς η Εκκλησία είχε, έχει περιουσία. Κακώς κάκιστα το παπαδαριό δέχεται δωρεές και οικονομική ενίσχυση από τους πιστούς. Κακώς, κάκιστα οι χριστιανοί γράφουν χωράφια και σπίτια και λεφτά στην Εκκλησία. Μαϊμού χριστιανοί είναι. Μαϊμού πιστοί. Να περιμένουν να σώσουν τη ψυχή τους πριν πεθάνουν χαρίζοντας μετοχές και ομόλογα, διαμερίσματα και καταθέσεις, σε μια εκκλησία, σ’ ένα μοναστήρι.
Ποιος, ρε, θα τους σώσει τη ψυχή; Ποιος άλλος από τον Ύψιστο. Και τον έχουν τόσο της πλάκας τον μεγαλοδύναμο, ότι θα τον καταφέρουν αν φτιάξουν ένα στασίδι στον άγιο Φανούριο, αν αγοράσουν μια εικόνα από τη Μονή της οσίας Ευσεβίας.
Διαβαστε ακομα: