Αν ποτέ γίνει ταινία μια από τις πασίγνωστες τρομοκρατικές επιθέσεις όλοι θα συμφωνήσουν ότι ο κινηματογράφος, όσο υπερβολικός κι αν είναι, δεν διαφέρει από την πραγματικότητα. Μια χώρα ολόκληρη βρίσκεται στο πόδι και χιλιάδες, κοντά στις 100.000 αστυνομικούς σε συναγερμό να συλλάβουν τους ενόχους. Όπως στο σινεμά, δηλαδή.
Βλέπεις χολυγουντιανές ταινίες όπου ένα πράκτωρ ξένος, ένας-δυο μόνο τρομοκράτες, τρεις εγκληματίες, όχι περισσότεροι να αποτελούν στόχο αστυνομίας, στρατού και μυστικών υπηρεσιών. Σαν τα έργα, που λέμε.
Ο απόλυτος πονοκέφαλος μιας κοινωνίας σήμερα είναι ο φόβος της τρομοκρατίας. Γενική κινητοποίηση των αρχών. Κι όλα αυτά με άγνωστη κατάληξη. Γιατί; Έχει τον πρώτο λόγο η τρομοκρατία. Ο μαστούρης ο τρομοκράτης.
Έχει φάει τέτοια μαστούρα ο τρομοκράτης, και έχει τόσο εκπαιδευθεί, κανονικός κομάντο, συν την πνευματική προετοιμασία του στο ανώτερο ιδανικό που λέγεται ισλάμ, κομουνισμός, λαός, πατρίδα. Αυτές είναι οι μέγιστες ντόπες, γι’ αυτό ο ορκισμένος τρομοκράτης είναι ικανός να κάνει ανά κατά δια παρά μια χώρα, ένα κράτος.
Διαβαστε ακομα: