Ο R. Girard στο «Βία, Θρησκεία και Εξιλαστήριο Θύμα» εξηγεί πως σε όλες τις κοινωνίες χρειάζεται ένα θύμα που θα σηκώσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Από την Ιφιγένεια μέχρι τον Χριστό αλλά και τα σύγχρονα θύματα της σεξουαλικής βίας, όπως τα βάφτισαν οι ανήθικοι ομοφοβικοί και εκδιδόμενοι αρσενοκοίτες που έψαχναν θύματα για το μεροκάματο και όχι για την ΚΑΥΛΑ.

Για έτη πολλά πριν την αμαρτία που την ονόμασαν οι ομιλούσες κεφαλές αρετή, γυναίκες και άντρες (τρόπος του λέγειν), για τα πέντε, δεκαπέντε, ίσως και εκατό πέντε λεπτά δημοσιότητας σταύρωσαν την συνηθισμένη σεξουαλική πράξη σε βία ανάλογα με τον σωματότυπο και όχι ανάλογα με την απόδοση (performative sexuality).

Τα τελευταία χρόνια ζούμε ξανά το κυνήγι μαγισσών από την ανάποδη, όπου οι «πολιτικά ορθές» απόψεις κυνηγούν τις παρεκκλίσεις της σάρκας και του νου ως ανωμαλίες, όπως περίπου η Ιερά Εξέταση και η Βικτωριανή ηθική τους διαφορετικούς, σε διαφορετικές ιστορικά πλην όμως ίδιες ηθικά περιόδους. Με μια όμως πιο σιχαμένη διαφορά στην οπτική: Αυτοί που σήμερα κατηγορούν ως εισαγγελείς, δεν υποστηρίζουν την πολιτική ορθότητα. γιατί αν την υποστήριζαν δεν θα φώναζαν σαν καρακάξες σε οίστρο πως είναι καταπιεσμένες μειοψηφίες ΛΟΑΤΚΙ ή μικρόσωμες γυναίκες που απειλούνται από τον πιο σωματώδη άρρενα.

(…η γυνή πιο μικρόσωμη και ο άνδρας πιο ουρακοτάγκος, αν και σήμερα στα γυμναστήρια η διαδρομή αυτή ελαττώνει την διαφορά, αφού και γυναίκες με λίγη τεστοστερόνη αποκτούν φαινότυπο αρσενικού, ενώ οι αρσενικοί με λίγα οιστρογόνα αποκτούν επιδερμίδα βόρειας, ξανθιάς και άτριχης).

Θα έψαχναν τις βαθύτερες αιτίες, γιατί τα άρρενα σκοτώνουν τις αγαπημένες τους ειδικά την περίοδο, που οι πολίτες φυλακίστηκαν από την πανδημία, γιατί αυτή την περίοδο υπήρξαν μαζικές καταγγελίες βιασμών με καθυστέρηση πολλών ετών από την αμαρτία.