«Είμαστε βαθύτατα συντετριμμένοι» ακούς δεξιά κι αριστερά, για το νέο τρομοκρατικό κτύπημα, το άδικο, το παράλογο. Και τι έγινε που ο τάδε πρωθυπουργός είναι…συντετριμμένος. Ο δε έτσι έτρεξε να βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος. Για ποιο λόγο;

Να τελειώνουμε. Ο Πάπας δεν παρουσιάζεται απλά ως άνθρωπος του Θεού, όπως ο καθένας που γεννιέται και πεθαίνει. Είναι ο και με τη βούλα «συνομιλητής» του μεγαλοδύναμου. Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος, λέω για τον Πάπα, δεν παραμυθιάζει. Γνωρίζει τις βουλές του Θεού. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι ο Θεός κρατάει μυστικά και από τον ιεραρχικά πιο υψηλά δικό του άνθρωπο στη γη, τον Πάπα.

Ας αφήσουμε τις παπαριές. Είπαμε. Μιλάμε σοβαρά. Βγαίνει κάτι αν… προσευχηθούμε. Αν παρακαλέσουμε τον καλό Θεούλη. Αν εμείς δεν σκοτώνουμε κανέναν. Αν δεν θέλουμε από τον Θεό και τον κύριο Πάπα, όπως στο παρελθόν, να ευλογάνε πολέμους στους εχθρούς, και βιασμούς, και ληστείες.

Ρωτάω. Βγαίνει τίποτα; Κάνε μας τη χάρη, λοιπόν, κύριε Πάπα. Ό,τι λες είναι σκέτες παπαριές. Άνευ ουσίας. Άνευ αποτελέσματος. Υπάρχεις, κύριε πάπα και κάθε κύριε πατριάρχη, μόνον γι’ εκείνους που με την παρουσία σας αισθάνονται… ανακούφιση, ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.