Αυτό δεν είναι για λόγια. Σιωπάς. Δεν μιλάς. Τι να πεις όταν και οι στίχοι των ποιητών είναι φτωχοί, αδύναμοι να περιγράψουν το γεγονός. Μάνα και τρεις κόρες, τέτοιες μέρες το 2015, ήρθαν από το Σικάγο να σκορπίσουν τη στάχτη του νεκρού συζύγου και πατέρα επάνω από το γήπεδο της Τούμπας.
Γενέθλια γη ήταν για τον Έλληνα του εξωτερικού το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Τόπος γεμάτος από προσωπικά του οπαδικά βιώματα. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος ήταν, το όνομά του, η ηλικία του, πώς πέθανε ο άνθρωπος το 2009.
Η απόφαση, η επιθυμία του νεκρού να τον πάρει ο αέρας της Τούμπας σε μαρμαρώνει. Σε βουβαίνει. Τι να πεις. Στέκεσαι προσοχή, ενός λεπτού σιωπής. Και ό,τι λέει η καρδιά σου. Αν πιάνει κάποια πράγματα που κάνουν πιο καλύτερη τη ζωή. Που μας θέλουν λιγώτερο θηρία.
Διαβαστε ακομα: