Για σιγά, ρε. Τι είναι αυτά που λέτε. Πω, πω, πω, τι κακό είναι αυτό, γεννιούνται λίγα παιδιά στην Ελλάδα. Υπογεννητικότητα, λένε. Ανησυχητικό. Δεν είμαστε καλά. Κανονικά θα πρέπει να μιλάνε για θαύμα, όταν οι γεννήσεις πέφτουν μονάχα ένα και με το ζόρι διψήφιο ποσοστό. Αληθινό θαύμα είναι αυτό. Το αναμενόμενο θα ήταν οι παντρεμένοι να αποφεύγουν να κάνουν παιδιά.
Να τα γεννήσουν τα φουκαριάρικα σε ποιον κόσμο; Και δεν είναι το ζόρι μετά τη γέννηση, και για τους γονείς, και για τα παιδιά. Είναι και το άλλο. Σήμερα τα έξοδα της γέννας είναι μεγαλύτερα, αν λάβεις υπ’ όψιν ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται να συλλάβουν. Και οι άνδρες δυσκολεύονται να σκοράρουν.
Στην Ελλάδα ακόμα και στα χρόνια τα δύσκολα, τα μνημονιακά, πάνω κάτω κάθε χρόνο γεννιόντουσαν γύρω στα εκατό χιλιάδες παιδιά. Ελαχιστότατη πτώση σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν. Για βάλτα κάτω. Να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και να του πεις όχι αυτό, όχι εκείνο; Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, πλούσια και φτωχά το ‘χουν δεδομένο ότι οι γονείς τους θα τα φροντίζουν, θα τους κάνουν όλα τα ρουσφέτια. Και τα ίδια δεν είναι υποχρεωμένα να αντιληφθούν τις σκληρές οικονομικές κι άλλες καταστάσεις.
Το κάθε πράμα έχει δυο όψεις. Κι αν έχει μόνο μία, δεν είναι κακό να το βλέπει κανείς και από την άλλη. Ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι μπελάς, είναι και η αποθέωση στο Άγνωστο. Δεν ξέρει κανείς τι ξημερώνει αύριο. Μια Ουκρανία, μια Γάζα, και πάντα υπάρχει το χειρώτερο στο πλάνο.
Κι όμως, έτσι κι αλλοιώς, και όσοι μόλις τα βγάζουν πέρα, θα το στήσουν το πεταρούδι.
Διαβαστε ακομα: