Κοιμάσαι σαν πουλάκι και την ώρα που είσαι στο πιο βαθύ ύπνο, κατά τις τέσσερις ξημερώματα, μπαμ, πετάγεσαι στο ταβάνι. Τι έγινε, ρε! Πετάχτηκες κανονικά, σου λέω, πυραυλώθηκες, έγινε βλήμα, εκσφενδονίστηκες από το στρώμα. Τι έγινε, ρε! Έκρηξη μπόμπας στο εστιατόριο της γωνίας. Πάλι, ρε! Στο ίδιο εστιατόριο. Γαμώ τα υποβρύχια.
Η μια από τις δυο αδελφές του, του αθώου για τα εξοπλιστικά, είναι η ιδιοκτήτρια του ιταλικού ρεστωράν. Ο σούπερ κολλητός του επίσης αθώου άλλοτε υπουργού εθνικής άμυνας και κατηγορούμενου άδικα για μίζες, γαμώ τα υποβρύχια.
Εγώ είμαι ο ένοχος; Είμαι και γι’ αυτό την πληρώνω στον ύπνο μου. Κοπανάνε τους εκρηκτικούς μηχανισμούς στο εστιατόριο, όπως έκαναν και στο σπίτι του αλλουνού, δεν ξέρω αν έχει μαγαζί και η άλλη αδελφή του, η θεία του, η γιαγιά του, ο όποιος. Εγώ πρέπει να ψάξω σε ποια περιοχή, σε ποια γειτονιά να μετακομίσω για να κοιμάμαι χωρίς το φόβο να ξαναβρεθώ στα κεραμίδια.
Έκανε ό,τι έκανε αυτός ο άνθρωπος, κονομήσανε όσα χοντροκονομήσανε, κι αυτός άρχισε να κελαηδάει. Επόμενο να μην μ’ αφήνουν ήσυχο τις νύχτες.
Διαβαστε ακομα: