Να, μια φωτογραφία με ον Βλάντιμιρ Πούτιν να χαμογελά. Σπάνιο, έ, να σπάει τα χείλη ο τσάρος. Μα, είναι χαμόγελο αυτό ή κάτι… άλλο; Μήπως πίσω από τα χείλη του κρύβεται κάποιο άλλο συναίσθημα. Μια άλλη επιθυμία. Κάτι το σατανικό που το καλύπτει το ψεύτικο χαμόγελο.
Έβδομη θητεία ο τσάρος στην δημοκρατική Ρωσία. Δημοκρατική, βέβαια, αφού γίνονται εκλογές. Αφού με το… ντέρμπυ στις κάλπες αναδεικνύεται ρωσάρχης ο Βλάντο. Ο οποίος μετά τη νέα του δημοκρατική νίκη εξέφρασε τη λύπη του γαι το χαμό του Ναβάλντι.
Και έχεις την χήρα του Ναβάλντι να… ελπίζει σε νίκη. Πότε; Αύριο. Μεθαύριο. Συγκεκριμένα του αγίου Ποτέ.
Φοβερό, και συμβαίνει μόνο στις δημοκρατίες. Άνθρωποι που έκλαψαν, που πόνεσαν για τη δολοφονία του Ναβάλντι, του ορκισμένου αντιπάλου του Πούτιν, στις εκλογές ψήφισαν… Πούτιν. Πήγαν στον τάφο του Ναβάλντι και μετά στο εκλογικό κέντρο και το έριξαν υπέρ Πούτιν. Γίνεται; Από τη μια να καταδικάζεις το καθεστώς Πούτιν, τον τσαρισμό Πούτιν για το πως ξηγήθηκε στον Ναβάλντι και από την άλλη να ψηφίζεις Πούτιν.
Διαβαστε ακομα: