Έχω ραντεβού στο στέκι μου. Μπαίνω στο καφέ και ο πρώτος κύριος στο απέναντι τραπέζι μου λέει ”Πάρε δρόμο”. Δεν είναι ο μαγαζάτορας, ούτε η σερβιτόρα. Κι αυτός πελάτης είναι και με διώχνει χωρίς καν να χρειαστεί να μου πει ούτε μια λέξη. Φουμάρει. Και αφού φουμάρει σε χώρο κλειστό είναι σα να μου λέει κατάμουτρα ”Σπάσε” Πράγματι σπάω από το καφέ. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Να ζητήσω από τον καπνιστή να το σβήσει; Αλλοίμονο. Να ανοίξω διάλογο μ’ αυτόν που γνωρίζει ότι με ενοχλεί κι όμως αδιαφορεί. Αν του μιλήσω, μήπως η κουβέντα στραβώσει και γίνουμε μπουρδέλο οι δυο μας. Το φρόνιμο είναι να αποχωρήσω, διότι ξέρω πολύ καλά σε ποια χώρα ζω, δηλαδή ποιοι είναι οι πατριώτες, Και δεν είμαι ηλίθιος να περιμένω να βρω το δίκαιο μου. Ναι, είναι από αφέλεια έως ηλιθιότητα να ζητάς το σωστό από άτομα που δεν κάνουν κέφι το σωστό.
Είπε την κοτσάνα του ο πολιτικός, αδιάφορο ποιος. ”Εχθρός είναι ο καπνός, όχι οι καπνιστές”. Φοβερό! Αδιανόητο. Τι είπε το άτομο! Φταίει το τσιγάρο, όχι ο καπνιστής. Τον δικαολογώ τον άνθρωπο. Κι εγώ στη θέση του για να προπαγανδίσω τον αντικαπνικό νόμο, να πείσω τους αδιόρθωτους να μη φουμάρουν σε κλειστούς χώρους, θα έλεγα το ίδιο. Γιατί; Γιατί κλάνει το γατί. Επειδή απευθύνομαι σε ψηφοφόρους.
Ο υπουργός υγείας πέταξε άλλη κοτσάνα : ”Η υγεία ενώνει”. Καρακοτσανάρα. Δηλαδή; Δεν μ’ ενδιαφέρει η υγεία του καπνιστή. Γιατί να ασχοληθώ με τη βλάβη του αλλουνού όταν ο ίδιος αδιαφορεί; Τελικά, δεν το πάω εκεί. Εμένα με ενδιαφέρει μονάχα η δική μου υγεία. Μ’ ενδιαφέρει μονάχα ο εαυτός μου.
Διαβαστε ακομα: