Εσωτερικός πρέπει να ‘ναι και ο δεύτερος υπηρέτης του Θεού, όχι εξωτερικός, δηλαδή κάποιος γκόμενος, εκτός μονής, κάποια αρσενική πόρνη. Έτσι υποθέτω εγώ. Συντροφικά τη βρίσκουν οι δυο τους, λοιπόν. Ιερομοναχικά.

Ποιο είναι το περίεργο του πράγματος; Γιατί, δηλαδή, εντυπωσιάζονται κάποιοι επειδή δύο άνδρες, δύο άνθρωποι, της φύσης πλάσματα, αφήνονται στις επιταγές της σάρκας. Μα, είναι αμαρτία, θα πουν οι αφελείς. Και άσχετοι της ίδιας τους της θρησκείας. Γιατί αν ήταν σχετικοί, αν γνώριζαν, όλο και κάπου θα είχαν ακούσει ή διαβάσει ότι η θρησκεία τους, άλλωστε και η κάθε θρησκεία, στο ρεπερτόριο περιλαμβάνει και τη συγχώρεση. Δηλαδή;

Κάνει την αμαρτία ο πιστός και μετά ζητάει ευλαβικά από τον Θεό «Σχώρα με, δεν το ήθελα, παρασύρθηκα, άνθρωπος είμαι…». Και καθάρισε.