Θέατρο. Θεατής. Και τα δύο ξεκινούν από το γράμμα θήτα. Από το ίδιο γράμμα αρχίζουν οι λέξεις θεός και θηρίον. Δεν θα τη μπλέξουμε τη κουβέντα. Δεν θα πάμε Θεσσαλονίκη μέσω Θιβέτ.
Θέατρο, λοιπόν. Εδώ είμαστε. Από τη λέξη Θέα. Και την είπαν έτσι διότι πιάνεις επαφή με τον Θεό. Πάει ο άλλος στο θέατρο, κάθεται στο θεωρείο, και στη διάρκεια της παράστασης στέλνει SMS ή μιλάει στο κινητό με τον διπλανό του. Ακόμα κάνει σχόλια, όχι μουρμουριστά, για το θέαμα που βλέπει.
Τι κάνει ο θεατρίνος; Ο θεατρώνης. Ο θιασάρχης. Πετάνε με τις κλωτσές έξω από την αίθουσα τον κακομαθημένο θεατή. Απλά πράγματα.
Ο ηθοποιός, ο λειτουργός της τέχνης, βεβαίως απευθύνεται στο κοινό, όμως στο θεατρόφιλο κοινό. Ο ηθοποιός, ο δημιουργός, ο υπηρέτης της τέχνης δεν είναι δάσκαλος. Δεν έχει υποχρέωση να μάθει τρόπους στον θεατή.
Επιτέλους. Όταν κάποιος πάει στο θέατρο και δεν σέβεται όχι την τέχνη, μην έχουμε τέτοιες απαιτήσεις, αλλά δεν σέβεται και τους ηθοποιούς και τους άλλους θεατές, τότε να τον πάρουνε καροτσάκι, σηκωτό μέχρι την έξοδο. Ηθοποιός είναι, υπηρέτης της τέχνης, όχι του κοινού του ανάξιου να δεχθεί την τέχνη.
Διαβαστε ακομα: