Αγαπάς τον σκύλο σου. Έτσι λες. Έτσι νομίζεις. Ίσως να συμβαίνει το άλλο. Να μην αγαπάς τον σκύλο σου, τους σκύλους σου, αλλά να τη βρίσκεις με την ενασχόληση με τούτα τα συμπαθητικά και αγαπητά τετράποδα. Άλλο είναι αυτό.
Αυτοαποκαλείσαι ζωόφιλος. Εννοείς ότι έχεις φιλικά συναισθήματα με τα ζώα. Μ’ όλα τα ζώα; Έχεις, δηλαδή, τη ίδια συμπεριφορά αγάπης και συμπόνιας με τα ποντίκια, τα γαϊδούρια, τα ψάρια, τις κατσαρίδες, τους κροκόδειλους. Μήπως πιο ακριβές είναι να χαρακτηριστείς σκυλόφιλος, γατόφιλος, γερακόφιλος, όχι γενικά κι αόριστα ζωόφιλος.
Δεν είσαι ίδιος με το σκύλο. Εσύ δεν ξαπλώνεις π.χ. όπως εύκολα κι άνετα κάνει το τετράποδο. Στο λασπωμένο δρόμο. Στη σκονισμένη, και κατουρημένη σε πολλά σημεία αυλή σου. Κι όμως, εσύ από αγάπη(;) επιτρέπεις, και το θέλεις, ο σκύλος να αράζει στον καναπέ σου, στην πολυθρόνα σου.
Τελικά, είναι αγάπη και φροντίδα, ή κάτι άλλο και τι (;), να αντιμετωπίζεις το τετράποδο ως δίποδο, ότι βιολογικά έχει τις ίδιες ανάγκες με σένα. Μήπως με την τόσο κοντινή σχέση σου με το ζώο, πέραν από την ωφέλεια που αυτό παίρνει από σένα, κι εσύ εισπράττεις μία ικανοποίηση. Μία αίσθηση κάποιας πληρότητας που χρειάζεται η δική σου ύπαρξη.
Διαβαστε ακομα: