Εγώ δεν τον λυπάμαι αν σκοτωθεί ο μοτοσυκλετιστής με 300 χιλιόμετρα την ώρα στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Μη πω ότι εύχομαι να τσακιστεί, να βρεθεί στο νεκροτομείο, ώστε να μην τον συναντήσω ποτέ, να μην περάσει δίπλα μου ξανά όσο εγώ οδηγώ το Ι.Χ.
Για σιγά, ρε. Ο δρόμος δεν είναι δικός του. Ένα. Δεν δέχομαι να με τρομάζει. Δύο. Έτσι είναι. Όταν κάποιος έρχεται από πίσω με τέτοια ταχύτητα είναι σα να μου κάνει επίθεση. Κι αν αυτός πάθει το ”ατύχημα”, αλλά βρει κι εμένα; Θα ‘ μαι… παράπλευρη απώλεια, που λένε οι τρομοκράτες, έτσι και πέσει επάνω στο αυτοκίνητό μου.
Δεν είναι πίστα η εθνική οδός. Σε τι, δηλαδή, διαφέρει ο τρομοκράτης της ”17 Νοέμβρη” όταν έβαζε μπόμπες με τον μοτοσυκλετιστή στο τρελό του προσπέρασμα.
Διαβαστε ακομα: