Ο τύπος, ο παλιόφιλος, όχι ακριβώς φίλος, γνωστός είπαμε, η λέξη «φίλος» είναι πολύ βαριά, στην αρχαιοελληνική αριθμοσοφική έχει την έννοια του «αδελφού». Φίλος, ταυτότης αδελφός. Το κόβω.
Ο τύπος, λοιπόν, στην μονοκατοικία του, σε έκταση το λιγότερο από ενάμισυ στρέμμα, διαθέτει και πισίνα. «Καλό το εργαλείο, το καλοκαίρι θα ρίχνεις κάθε μέρα τις βουτιές σου…» σχολιάζω αδιάφορα.
– Μπα, βαριέμαι να βουτήξω…, κάνει μ’ ένα ευχάριστο χαμόγελο.
«Έχεις πισίνα και δεν τη χαίρεσαι;» απορώ.
– Έκανα, μάλιστα, τη μαλακία και τη δήλωσα, και την πληρώνω, όμως δεν έχω… συνηθίσει να τη χρησιμοποιώ.
Δεν είπα τίποτα. Το θέμα, άλλωστε, της συνάντησης μας δεν ήταν η κολυμπήθρα του. Τι να πω; Ό,τι έχω να πω περί τούτου, το λέω εδώ, χωρίς να αναφέρω το όνομα του… φιλοπισινά. Δηλαδή;
Αν ο άνθρωπος δεν είχε ένα μίνι κολυμβητήριο στο σπίτι του, θα έλεγε «Αχ, να ‘χα μια πισίνα!…». Τώρα που την έχει, δεν του κάνει γκελ. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Έτσι ήταν πάντα. Κι έτσι θα είναι
Διαβαστε ακομα: