Τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχω ακούσει στην ζωή μου τις έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου. Κι αυτό μ’ έχει βοηθήσει, όπως έλεγα. Επίσης και ό,τι πιο σοβαρό έχω ακούσει, έχω διαβάσει.
Επί του θέματος. Είμαι στην πρώτη τάξη του γυμνασίου και ο καθηγητής της μουσικής μας λέει: «Δεν υπάρχει μουσικός και κακοποιός. Όποιος ασχολείται με την μουσική είναι καλός άνθρωπος».
Τον πίστεψα τον μαλάκα τον καθηγητή. Γιατί να μην τον πιστέψω στα 13 μου χρόνια, καθηγητής είναι, κάτι παραπάνω ξέρει. Επειδή, όμως, δεν είμαι μαλάκας, γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ισχύει το «μουσικός ίσον καλός». Όπως το ηθοποιός ίσον καλός. Πολιτικός ίσον καλός. Ιερεύς ίσον καλός. Υδραυλικός ίσον καλός. Δικηγόρος ίσον καλός. Καθηγητής ίσον καλός.
Ισχύει το άλλο. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει το κακό, έχει μέσα του τον εγκληματία. Μην του κάτσει ποτέ η κακή στιγμή, όμως.
Παραολυμπιονίκης ο δολοφόνος. Σκοτώνει κι ένας που είχε συμμετοχή σε ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ο πρώτος αθλητής είναι, ακόμα και ολυμπιονίκης, αρτιμελής ή παραπληγικός, που έφθασε να σηκώσει πιστόλι και να πυροβολήσει άλλονα. Να διαπράξει κι άλλα εγκλήματα.
Διαβαστε ακομα: