Δίνω απόσπασμα κειμένου του ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ που δημοσιεύτηκε ακριβώς πριν 12 χρόνια. Τι λέει; Άσε τον Μπαζίνα και τον καθένα τι λέει, τι γράφει. Εσύ απ’ αυτά που διαβάζεις, που ακούς τι έχεις να πεις. Το γραφτό του Μπαζίνα λέει ότι και σήμερα… διαβάζετα. Στην Ελλάδα, δηλαδή, όλα κυλούν όπως χθες, όπως προχθές, όπως πάντα.
…Ένα άλλο ζήτημα που μας θυμίζει έμμεσα το θλιβερό περιστατικό, είναι πόσοι άνθρωποι χάνονται στην άσφαλτο κάθε χρόνο και πόσοι ακρωτηριάζονται ή τραυματίζονται σε βαθμό αναπηρίας. Βεβαίως υπάρχουν κακοί δρόμοι, κακά δρομολόγια, νυσταγμένοι οδηγοί, μεθυσμένοι οδηγοί, ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ οδηγοί!
Νομίζω όμως ότι, αθροιστικά, ο παράγοντας πίσω από τα περισσότερα ατυχήματα είναι το βαρύ ελάττωμα της απλής ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑΣ.
Ο Έλλην είναι ξένοιαστος, ρε παιδί μου! Δεν γουστάρει να βάλη το κακό με το νου του! Μπαίνει στο αμάξι του ΧΑΡΑ ΓΕΜΑΤΟΣ! Η σκέψη ότι κάθε φορά που το κάνει αυτό μπορεί να είναι η τελευταία του, ότι μπορεί να σκοτωθή ή να σκοτώση, να σακατευτή, να καταστρέψη τη ζωή του, να πάη φυλακή, να κλείση σπίτια, είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΥΣΑ από το μυαλό του, εκείνη ακριβώς την ώρα που θα έπρεπε να ΚΥΡΙΑΡΧΗ! Και κανένας ποτέ δεν σκέφτεται ότι το ραντεβού με τη συμφορά δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, «κισμετ», ούτε «κακιά ώρα».
Το ραντεβού με τη συμφορά είναι μόνιμο και διαρκές, καθημερινό. Είναι ΤΥΧΗ και επιτυχία κάθε μία φορά, που γυρίζουμε στο σπίτι μας καλά. Και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, υπάρχουν συμπτώσεις, τύχη. Η συνάντηση με το απέναντι αυτοκίνητο είναι υπόθεση μιας συγκεκριμένης στιγμής. Αν είχαμε καθυστερήσει λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να βρούμε τα κλειδιά μας, ή τα είχαμε βρει λίγο πιο νωρίς, θα είχε ματαιωθή. Κάθε μέρα που επιβιώνουμε, τη χρωστάμε και σε αυτά τα παιχνίδια του ΧΡΟΝΟΥ και της ΤΥΧΗΣ.
Όμως, δεν είμαστε τυφλά πιόνια στα χέρια της μοίρας. Έχουμε κρίση και λογική, που πολλά μπορούν να προλάβουν και να αποτρέψουν. Δυστυχώς, σπάνια το θυμόμαστε…
Διαβαστε ακομα: