του Ανειδίκευτου Συνεργάτη
Πιάσαμε Μάρτιο, καλό μήνα με την ευκαιρία. Οι ολάνθιστες νερατζιές είναι ό,τι πιο όμορφο και ευωδιαστό έχει να επιδείξει η Αθήνα την Άνοιξη. Στο κέντρο της πόλης, όπου οι κάτοικοι κλείνουν τα παράθυρα για το καυσαέριο, αυτήν την εποχή τα ανοίγουν για να μπουν οι μυρωδιές.
Κάθε χρόνο αυτή την εποχή θυμάμαι τον Δημήτρη Μπέη, τον νοικοκύρη δήμαρχο να γεμίζει τα πεζοδρόμια με τα πανέμορφα αυτά δέντρα. Κίνηση απόλυτα μελετημένη και σωστή. Η νερατζιά επελέγη για την ανθεκτικότητα της σε μια πόλη, όπου κυριαρχούν τα καυσαέρια και δεν ποτίζονται συχνά. Και γιατί οι ρίζες της νερατζιάς δεν καταστρέφουν τις πλάκες των πεζοδρομίων, όπως συμβαίνει με άλλα δένδρα. Για τους καρπούς της, όμως ούτε λόγος.
Στη δεκαετία του ’70, τα νεράτζια ήταν ό,τι και οι σημερινές …μολότοφ. Έπεφταν στα κεφάλια των …πολιτευτών και λες το ζητούσε ο οργανισμός τους. Σήμερα ορισμένες Αθηναίες τα κάνουν γλυκό του κουταλιού. Οι νερατζιές είναι από τα πιο παλιά δέντρα της πόλης. Αν ήταν μετανάστες, διότι προέρχονται από το Βιετνάμ, θα είχαν ελληνοποιηθεί ήδη. Παρά τις κακουχίες παραμένουν το σήμα κατατεθέν των αθηναϊκών πεζοδρομίων.
Διαβαστε ακομα: