Κοντογείτονες, μια πόρτα τους χωρίζει, δύο 75αρηδες συνταξιούχοι. Όλη μέρα μαζί. Πρωί και βράδυ. Κολλητή παρέα.
Πριν από πέντε χρόνια στην παρέα κόλλησε κι ένας τρίτος, 70αρης αυτός. Πέντε χρόνια ήταν θεατής των τσακωμών των δύο. Με το παραμικρό, ό,τι θα έφερνε η κουβέντα τους, ήταν σίγουρο ότι οι δυο τους θα πιαστούν στα λόγια. Για την πολιτική, για το ποδόσφαιρο, για οτιδήποτε.
Κάποια στιγμή ο τρίτος της παρέας το είπε: «Ρε, παιδιά, γιατί είστε τόσο μαλάκες. Επιτέλους! Κόφτε αυτή την πλάκα να υψώνετε τη φωνή σας, να νευριάζετε επειδή ο άλλος θα πει τούτο και το άλλο…». Αυτή η έκρηξη του νεώτερου στην παρέα, επιτόπου έφτιαξε σιγή τάφου. Σιωπητήριο στο δωμάτιο. Και μια πολύ έντονη απορία στη φάτσα των δύο. Λες κι άκουσαν κάτι απίστευτο. Απίθανο. Εξωγήινο. Και ξαφνικά λέει ο ένας στον τρίτο…
– Τι είπες, βρε μαλάκα!
«Τι είπα; Να σταματήσετε να αρπάζεστε με το παραμικρό… Αυτό είπα».
– Τι λες, βρε αρχιμαλάκα!…, κάνει επίθεση στον τρίτο και ο άλλος 75αρης.
– Βρε, μαλάκα, γιατί νομίζεις ότι τσακωνόμαστε;, κάνει επίθεση στον 70χρονο ο ένας από τους δυο 75άρηδες.
«Εσείς να μου πείτε γιατί τσακώνεστε…» επιμένει ο 70άρης.
– Και πώς θα την βγάζουμε, ρε, όλη μέρα αν δεν ρίχνουμε ο ένας στον άλλον τα μπινελίκια μας… ” βγαίνει από αριστερά ο άλλος 75αρης.
«Εγώ, δηλαδή, που δεν έχω ανάγκη να σας προκαλέσω, να σας ειρωνευτώ, να σας βρίσω, είμαι μαλάκας κι εσείς δεν είσαστε μαλάκες;…» αναρωτιέται ο 70αρης.
– Ακριβώς, όπως το είπες, συμφωνούν οι άλλοι δύο μ’ ένα στόμα.
Διαβαστε ακομα: