Καμία κουβέντα δεν αξίζει να ξοδέψεις στην κακάσχημη και άρρωστη. Βεβαίως είναι άσχημη, κακάσχημη είναι, διότι έτσι την βλέπανε τα μάτια μου. Δεν βλέπω τίποτα άλλο σ’ αυτήν παρά μόνον την ασχήμια της, όταν κρατάει τσιγάρο, όταν φουμάρει σε κλειστό χώρο κι όταν η συχαμένη, κακάσχημη, άρρωστη και συχαμένη μαζί, έχει μπροστά της ένα τασάκι τόσο μεγάλο όσο το κεφάλι της με σβησμένα αποτσίγαρα.
Αυτή είναι. Αποχωρείς. Καμία διαμαρτυρία απέναντι στο λάθος. Καμία αντίσταση στην αθλιότητα. Καμία διεκδίκηση στα δικαιώματά σου. Οι διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι κάθε είδους και μορφής ”αγωνιστικές” εκδηλώσεις είναι γραφικότητες. Γραφικές αντιδράσεις.
Ένα κάνεις. Απέχεις. Δεν ξαναμπαίνεις στο φαρμακείο. Στο κάθε μαγαζί που πουλάει σκάρτο πράμα, σε κλέβει, δεν είναι καθαρό. Και δεν αρνείσαι τον χάλια επαγγελματία για τον τιμωρήσεις, ούτε για να τον υποχρεώσεις να γίνει σωστός. Όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά.
Απλά δεν μπαίνεις στο μαγαζί του. Δεν θέλεις τις υπηρεσίες του απατεώνα γιατρού, δικηγόρου, δασκάλου, παπά, του όποιου. Και δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να απογοητευθεί επειδή κυκλοφορείς ανάμεσα σε κόσμο, σε πολίτες, που αδιαφορούν για την ξεφτύλα και συνεχίζουν να μπαίνουν στο φαρμακείο της κακάσχημης, της βρωμιάρας. Εσύ, ο σωστός δεν ξαναμπαίνεις στο φαρμακείο της, ακόμα κι αν είσαι καπνιστής.
Διαβαστε ακομα: