Αμάν πια, ρε μπαμπά, κάποια στιγμή ξεσπάει το ξαδελφάκι. Όλο πρόσεχε και πρόσεχε, βαρέθηκα να σ’ ακούω, όλο το μυαλό σου το ‘χεις στο κακό. Και εκεί πάνω στην κόντρα πατέρα και γιου άκουσα τη σοφή κουβέντα του γέρου: “Βεβαίως το μυαλό μου το ‘χω μόνιμα στο κακό, δεν φοβάμαι το καλό, μόνο για το κακό τρέμω…”.
Έτσι είναι. Πας στο ΚΑΤ, για παράδειγμα. Οι εννέα στους δέκα σπάσανε χέρια, πόδια, πλάτες, μέσες, τσακιστήκανε από απροσεξία. Από δικό τους λάθος.
Είχε δίκαιο ο μπάρμπας. Πρέπει να προσέχεις πού πατάς, τι πιάνεις, τι κάνεις κάθε στιγμή, γιατί σου ‘ρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κι ύστερα θα πεις “Ήταν η κακιά ώρα…”. Κακιά ήταν η ώρα, όμως δεν πρόσεξες κι εσύ.
Η κυρία βρίσκεται με την παρέα της στο μπαρ, άνετη, φτιαγμένη κι έτοιμη για όλα, με το ποτό της. Κοζάρει το σκηνικό ολόγυρα. Βάζει το χέρι στην τσάντα να πιάσει το κραγιόν κι αντί να πάρει το εργαλείο για να σενιαριστεί, βγάζει ένα σπρέυ ιδίου σχήματος. Να σενιάρει τη μάπα της, να δείχνει όμορφη. Ποιο κραγιόν, όμως;
Κατά λάθος ψέκασε δηλητήριο στη φάτσα της και το υποτιθέμενο ”κραγιόν” ‘επιασε και τους δίπλα της. Η γυναίκα για την αυτοάμυνά της, μήπως της επιτεθεί κανένας, είχε στην τσάντα το σπρέυ που μ’ ένα πουφ στο πρόσωπο του κακοποιού τον μαρμαρώνει, και η ίδια έχει την ευκαιρία να εξαφανιστεί.
Έκανε λάθος η κυρία. Ποιο λάθος; Δεν πρόσεξε, όπως έλεγε ο μπάρμπας μου.
Διαβαστε ακομα: