Κάτι να γίνει, δεν πάει άλλο με τους πλούσιους. Τους πολύ πλούσιους. Τους δισεκατομμυριούχους που δεν σταματάνε να αυγατίζουν. Τι να γίνει; Τι μπορεί να γίνει;
Πράγματι έχει ξεφύγει το πράμα και κάθε τόσο όλο και περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι ξεπετιούνται. Πρέπει να μπει ένας φραγμός. Ένα όριο, διότι η κατάσταση δεν ελέγχεται.
Να μιλήσουμε σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Κατ’ αρχήν κανένας, μα κανένας δεν θέλει στην πιάτσα του μεγιστάνες. Ούτε οι άλλοι μεγιστάνες, Και πρώτοι και καλύτεροι οι κυβερνώντες. Οι κυβερνήσεις. Επόμενο. Περνάει σε δεύτερη και τριτοδεύτερη μοίρα η κυβέρνηση με την παρουσία του μεγάλου επιχειρηματία.
Το ξεκαθαρίζουμε. Η γέννηση και η δράση του δισεκατομμυριούχου δεν είναι αποτέλεσμα και ευχή της κυβέρνησης. Των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Αλβανίας, της Γερμανίας, της Ελλάδος. Της κάθε δημοκρατικής χώρας, Της κάθε χώρας σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας. Τι να κάνουν οι κυβερνήσεις; Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Να πάρουν μέτρα. Αστείο. Να βάλουν περισσότερους και υψηλώτερους φόρους. Αστείο. Να ”παρέμβουν”, δηλαδή, ενάντια στον κοσμάκη. Το κόλπο είναι έτσι στημένο που κάθε κωλοδάκτυλο σε βάρος μεγάλης εταιρείας στρέφεται στους εργαζόμενους και στην πλειοψηφία του κόσμου, όχι στους αφανείς και αόρατους ιδιοκτήτες των εταιρειών.
Διαβαστε ακομα: