Δυο χρόνια πόλεμος στην Ουκρανία. Δεν είναι και μικρό το διάστημα… Το λες, μάλιστα, διότι στον ορίζοντα δεν υπάρχει φως, κάτι στο οποίο ελπίζεις πως θα τελειώσει το έργο. Δυο χρόνια και τραβάει η δουλειά. Σα να μη βιάζεται ο Πούτιν, να την τελειώσει, να αποτραβηχτεί, επιτέλους.
Μια Ουκρανή είδε να καταστρέφεται το σπίτι της από ρωσικό πύραυλο και έφυγε για Ισραήλ μεριά. Τόσα και τόσα συμβαίνουν στην σκια του πολέμου. Η εν λόγω έφτιαξε στο Τελ Αβίβ μια έκθεση, ας την χαρακτηρίσουμε τέτοια, και φιλοξενεί σκέψεις και πόνο, εντυπώσεις και απόψεις για τον ουκρανικό πόλεμο από θύματα και όχι. Διάθεση να έχει κανείς να κάνει συλλογή μ’ αυτά που λέγονται. Αν τολμήσει κανείς να μεταφέρει το τι λένε οι Ουκρανοί για τη δοκιμασία τουε, τότε κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Γιατί;
Πόλεμος γίνεται, μια χώρα είναι στην πρίζα με τη ν περιπέτεια και το άγνωστο, όμως κάποιοι είναι αληθινά… ψύχραιμοι. Και από το στόμα και τη ψυχή τους βγαίνουν πράγματα αλλόκοτα και περίεργα. Φτάνεις να πεις πως ο πόλεμος δεν βάζει από κάτω όλον τον κόσμο.
Διαβαστε ακομα: