του Ανειδίκευτου Συνεργάτη
Σε μία πόλη όπου το πράσινο είναι είδος εν ανεπαρκεία, οι κάτοικοι έχουν την πολυτέλεια να το αγνοούν. Αυτό το παράλογο συμβαίνει στην Αθήνα, με τον Λυκαβηττό, τον πιο ρομαντικό λόφο της πόλης να παραμένει αχρησιμοποίητος.
Ελάχιστοι, δυστυχώς, οι επισκέπτες του και πολύ λιγότεροι οι περιπατητές του. Που και που μόνο θα δεις κάποιους, ξένους κυρίως, να κάνουν τζόκινγκ στα ειδυλλιακά μονοπάτια, δίπλα στα πανέμορφα φυτά και λουλούδια που δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε παρθένο δάσος. Οι περισσότεροι έχουν κάνει τον Λυκαβηττό χώρο για ολοήμερο πάρκινγκ, προκειμένου να πάνε στις δουλειές τους.
Ο δήμος της Αθήνας ξόδεψε πολλά λεφτά για να φτιάξει αυτά τα μονοπάτια, από πλακάκια και ξύλο, που σε βγάζουν από το Κολωνάκι στη Σαρανταπήχου, από τη Δεξαμενή στους Αμπελόκηπους και από το γραφικό ξωκλήσι των αγίων Ισιδώρων στο μέγαρο μουσικής. Φοβερές διαδρομές.
Πόσα στρέμματα μπορεί να είναι η έκταση που καταλαμβάνει ο λόφος που έχει ύψος 277 μέτρων; Όσα κι αν είναι, όταν βρεθείς στην καρδιά του δάσους από την πλευρά του Ευαγγελισμού, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον Αμαζόνιο. Ο λόφος του Λυκαβηττού που πήρε το όνομα του από τους λύκους που το κατοικούσαν στο μακρινό παρελθόν, παίρνει ζωή μόνο τα απογεύματα, όταν οι περίοικοι βγάζουν τα σκυλιά τους περίπατο.
Κι όμως, όλα αυτά πάνε τσάμπα. Αν δεν τα είχαμε, θα λέγαμε γιατί. Τώρα που τα έχουμε δεν τα χρησιμοποιούμε. Γιατί;
Διαβαστε ακομα: