“Μ’ έδερνε!” κατέθεσε η Ναμπιλά, στο όνομά. Πες το, ρε. Ψιθύρισέ το. Να-μπι-λά. Όνομα που έχει μού, νού, λού, το προφέρεις και μουσκεύεις της αλληνής το πράμα. Εγγυημένο.
“Μ’ έδερνε ο εραστής μου, με καταπίεζε ψυχολογικά”. Όχι, ρε! Δεν το πιστεύω. Απέναντι σε τούτο το εικόνισμα τι να ‘ναι εκείνο για να με κάνει να φερθώ με βία; Αντί να με σπρώξει η αρχέγονη δύναμη, η κρυμμένη στο σώμα μου πριν ακόμα γεννηθούν οι Θεοί, εκείνη η ορμή που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή, εγώ θα της ρίξω τις μάπες μου; Ποτέ! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
“Εγώ ειμί η άμπελος, πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου” είπε ο Χριστούλης. Ρε, τι να μου κάνει η θεία Κοινωνία όταν η Ναμπιλά υπόσχεται συνουσία δοξαστική στους αιώνες των αιώνων, αμήν!
Εκτός κι αν είναι ο Διάβολος ο ίδιος η Ναμπιλά Μπεναντιαί που μαχαίρωσε τον άνδρα με τον οποίον ήταν μαζί από τότε που γνωριστήκανε σε reality γαλλικού καναλιού. Εκτός κι αν η κυρία πρόκειται για άτομο ψυχικά διαταραγμένο και είχε τρελάνει τον γκόμενο.
Τέλος πάντων, θαρρώ πως υπάρχουν αρσενικά ικανά να ξηγιόνται με τέτοιον τρόπο και να εξαγνίζουν τούτο το ελαφομάνουλο, γυναίκα από κούνια γεννημένη να πεθάνει μ’ ένα πέος στο στόμα.
Διαβαστε ακομα: