Γράφει ο Κώστας Κωνσταντινίδης
Η αρρενωπότητα είναι μία κατασκευασμένη ιδεολογικά αντίθεση στη θηλυκότητα που πάντα υπονοεί τη δύναμη, την ενέργεια, το πάθος, την ομορφιά σε επίπεδο συμβολισμών, αλλά και τη θετική σκέψη και την αποφασιστικότητα στο επίπεδο της φιλοσοφίας. Η αρρενωπότητα είναι ο θετικισμός στη φιλοσοφία, σε αντίθεση με τη θηλυκότητα που θα ήταν ο ρομαντισμός της.
Η αρρενωπότητα είναι ο πόλεμος, είναι η κατάκτηση της Τροίας, είναι ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνων. Ενώ η θηλυκότητα είναι η Ελένη αλλά και ο Πάρης, με τη θηλυκή ομορφιά του αλλά και τον αδύναμο χαρακτήρα του. Η θηλυκότητα είναι η πουτάνα που κεράτωσε το Μενέλαο, αλλά και η Ιφιγένεια που θυσιάστηκε στο όνομα του πατρός. Το άρρεν και το θήλυ, η θέση και η αντίθεση, μία συνεχής αναπαράσταση του φυσικού και του αφύσικου. Του ενεργητικού και του παθητικού.
Η αρρενωπότητα είναι η ισχύς της εντοιχισμένης αυτοπεποίθησης ότι τίποτε δε μπορεί να τη διαπεράσει. Όπως συμβαίνει με τη θηλυκότητα που είναι διαπερατή και εύθραστη. Η αρρενωπότητα επιβεβαιώνεται ως μία πανοπλία, ενώ η θηλυκότητα ως η μαύρη ήπειρος που περιμένει τον βίαιο εκπολιτισμό των ιπποτών και των ροδόσταυρων.
Η θηλυκότητα ήταν πάντα ένας υπηρέτης της πορείας από τον Παράδεισο στην Κόλαση. Μία μαύρη τρύπα όπου η ύλη και η αντιύλη συνθλίβονται χωρίς να γνωρίζουμε ακόμα γιατί, αφού οι γνωστοί νόμοι της φυσικής εκεί, δεν ισχύουν..