«Αυτός είναι ο γιος μου» συστήνει τον 16χρονο ο πατέρας σε παλιόφιλο του. Καθόλου περίεργο ο νέος να μη σηκώσει το μάτι να κοιτάξει και τον πατέρα του και τον φίλο του πατέρα του. Ο υϊος συνέχισε να ‘ναι καρφωμένος στο μαραφέτι που κρατούσε ερωτικά στο χέρι.
Το λέω απότομα. Δεν είναι δικό του παιδί ο γιος του φίλου μου. Αυτός τον γέννησε, αλλά το παλληκάρι έχει εγκαταλείψει τον γονιό του. Όπως και τον ίδιον του εαυτό. Δεν είναι ορφανός, όμως. Έχει το ηλεκτρονικό μπινελίκι. Σ’ αυτό το τερατάκι ανήκει.
Φοβερά πράγματα. Χαμένα παιδιά. Αυτή είναι η χαμένη γενιά. Με το που ξυπνάνε, πριν πλησιάσουν τη βρύση να ρίξουν λίγο νερό στα μάτια αναζητούν από τις πρίζες τα γκάτζετ. Δεν πάνε για ύπνο το βράδυ, δεν τους αφήνουν τα αλκοολίκια τους. «Αυτός είναι ο γιος μου» λέει. Ο χαμένος του γιος.
Διαβαστε ακομα: