Φοβερά πράγματα. Στήνει ο κόσμος με τη βοήθεια των ποιητών και φιλοσόφων, ιστορικών και διανοητών, ένα σεραφείμ και χερουβείμ και μετά από αιώνες αρχίζουν και το ψάχνουν. Ρε, μπας κι έχουμε κάνει λάθος; Τον είπαμε Μέγα τον Αλέξανδρο και κάθαρμα τον Στάλιν, οραματιστή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και αρχιεπαναστάτη τον Τσε Γκεβάρα. Είναι πράγματι έτσι; Μήπως οι κύριοι δεν ήταν αυτό που νομίζουμε ότι είναι.
Ζούμε με το ψέμα. Με το μύθο. Με την αλήθεια, και τελικά, ακόμα κι αν την αμφισβητούμε, δεν γουστάρουμε να την αρνηθούμε. Ό,τι είναι καταγραμμένο, έτσι να παραμείνει. Άσε τι λέει η πραγματικότητα. Οδηγός είναι η ταμπέλα. Η αιώνια σφραγίδα. Αυτός είναι καλός, εκείνος κακός. Τόσο απλά.
Ο καλός, ο ηθικός, ο άξιος, ο δικός μας άνθρωπος είναι απ’ εδώ, όταν φοράει τη φανέλα της ομάδας μας. Τόσο απλά. Όχι ο άλλος, ο απέναντι, ο αντίπαλος, αυτός είναι ο κακός, ο εχθρικός, και δεν ανήκει σ’ εμάς, και δεν ενδιαφέρεται για το κοινό συμφέρον.
Το παραμύθι κρατεί, σε πείσμα ότι έχουν ξεβρακωθεί ιδεολογίες και άτομα που φορούσαν ρούχα αγγελικά και σαλιάριζαν λόγια λαϊκά, αποδείχθηκαν λαμόγια του κερατά. Λέω για το παραμύθι ότι ο δεξιός είναι ο κακός, ο αριστερός είναι ο καλός.
Τι είναι αριστερός, όμως; Εδώ είναι τα ζόρικα. Τι είναι δεξιός; Είπαμε. Δεν είπαμε; Κλέφτες και αστυνόμοι. Γκαούρ και Ταρζάν. Καουμπόυδες και ινδιάνοι. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός.
Υπάρχουν θεολόγοι, χριστιανοί ευσεβείς, και αρνούνται την ύπαρξη του Ιησού. Όπως αριστεροί στοχαστές δεν δέχονται πως είναι πράγματι προοδευτική ιδεολογία η αριστερά. Ούτε ότι εξ ορισμού είναι κάποιος ηθικά ανώτερος επειδή δηλώνει αριστερός.
Κάτι άλλο. Ο αριστερός μιλάει για ελευθερία, για ισότητα. Ο δεξιός ότι είναι φιλελεύθερος και παραγωγικός. Οκέυ. Τι, όμως, είναι στην πραγματικότητα ελευθερία, ισότητα, φιλελευθερισμός, παραγωγικότητα; Είναι, ό,τι διαβάζει ο καθένας στην ταμπέλα του. Χαίρετε.
Διαβαστε ακομα: